S. Carey, volledige naam Sean Carey, bracht vorige week ‘Hundred acres’ uit. Hoewel het ondertussen al zijn derde plaat is, zijn er toch genoeg mensen die zich de vraag stellen wie dat is. Misschien gaat het belletje rinkelen als we verklappen dat dit de drummer en achtergrondzanger is van Bon Iver. Terwijl Bon Iver ondertussen meer de elektronische kant op ging, houdt S.Carey zich aan de indiefolk-sfeer van ‘For Emma’. Reden te meer voor de liefhebbers om ‘Hundred acres’ eens onder de loep te nemen. Het album ontvoert je van de wereld en dompelt je vredelievend onder in een bestaan zonder zorgen.

De albumhoes toont een tarweveld waar een beekje dwars door loopt en dat vat alles wel een beetje samen. ‘Hundred acres’ is gemaakt om heerlijk mee uit te waaien en je zorgeloos te laten meevoeren met de stroom. Het is nogal moeilijk om een eenduidig gevoel te kleven op deze plaat. Een melancholische tristesse heerst, zonder dat je je een wrak voelt na het beluisteren ervan. Het is allesbehalve triestig, toch is het niet vrolijk. Alhoewel je soms een krop in de keel krijgt (mede dankzij de prachtige teksten), voelt het dan weer vredig en hoopvol aan. Het is opvallend hoe het geheel in balans is.

Graag gaan we even dieper in op de songteksten. Elk nummer is stuk voor stuk een beetje poëzie. Het valt op dat de teksten minder vreedzaam zijn dan de sfeer van het muzikale gedeelte. De teksten gaan over gewone onderwerpen zoals de schrik om verlaten te worden, of het smeken dat je geliefde niet opgeeft in moeilijke momenten, de nood aan ademruimte, kortom allemaal onderwerpen die ons niet onbekend zijn. Toch is elk woord gewikt en gewogen en de cadans van bepaalde verzen zit subliem ineen.

De stem van S. Carey fluistert voorzichtig deze verscheurende teksten alsof hij zijn verhaal wel kwijt wil, maar ons zo min mogelijk probeert te kwetsen. Het is alsof hij je begeleidt na een zware periode en je wegneemt van alle drukte om even op adem te komen. De strijkers, gitaren, synths en percussie zouden hier een serieuze overdaad kunnen veroorzaken, alleen gebeurt dat niet. Alles zit in harmonie met elkaar en voelt vanzelfsprekend simpel aan. Wanneer de strijkers op het einde van ‘Meadow Song’ alles afsluiten, is het alsof je de complete catharsis onderging, gereinigd van alle kwaad uit de wereld rondom ons.

S. Carey laat ons met ‘Hundred acres’ bezinnen en brengt rust. De plaat is het ultieme voorbeeld van één die je best in zijn totaliteit beluistert. Een echt grote hit zit er voor S. Carey hoogstwaarschijnlijk niet in, laat dat je niet afschrikken om jezelf af en toe eens terug te trekken met dit album.