Het valt op dezer dagen: op het gelaat van de mensen protesteert de glimlach, verzuilt het innerlijke in een donkere leegte en gaan de irritatiehaartjes de hoogte in bij het kleinste akkefietje. De herfst brengt bij velen blijkbaar tristesse naar boven. ’s Morgens in de dagelijkse file staan we dan ook versteld van de zure gezichten rondom ons. In onze vierwieler is het net lekker warm en kunnen we op het gemak naar de nieuwe van Ryan Adams luisteren. Meer heeft dit jaargetijde niet nodig om goed van start te gaan, toch?
Als de beste kan Mr. Adams sfeer neerzetten. Het maakt niet uit of het een romantisch onderonsje is of het favoriete verpozingsmoment van de eenzaat, de Amerikaan verwarmt iedere huiskamer ondanks de barre temperaturen die er ongetwijfeld aan zullen komen. Toch is het altijd wat afwachten met deze jongen, even voorspelbaar als Eden Hazard bij de nationale ploeg. Voor hetzelfde geld heeft hij er de brui aan gegeven en enkel wat hot-dogs naar binnen gesmokkeld. ‘Ashes & Fire’ heeft gelukkig weinig sterallures en speelt zijn match netjes in 43 minuten uit.
De plaat opent gepast met ‘Dirty Rain’, dat uitdaagt om alle drukte rondom ons los te laten en te participeren in een zelfreflecterende luistersessie. Het zijn dit soort nummers die ons in de eerste plaats tot grote fan van Ryan Adams gekroond hebben. Hij denkt mee, hij voelt mee en het is alsof wij als luisteraars hetzelfde voor hem doen. Weinigen doen hem dat na. Meer tempo en vaart krijgen we geserveerd in de titelsong. De tekst ontleent inspiratie aan het arcadespelletje ‘Phoenix’. Het weerspiegelt het beeld van iemand die sterk in zijn of haar schoenen staat, niet uit het lood geslagen door de veranderingen die er te slikken vallen.
‘Ashes & Fire’ handelt dan ook vooral over wat tijd met ons doet. Welke veranderingen maken we mee? Hoe willen we doorgroeien? Zijn we gelukkig met onszelf? in elk nummer zijn er wel vragen die rijzen en doen hunkeren naar een bepaalde periode, of net niet. ‘Do I Wait’ stelt zijn vraag vroegtijdig in de titel en is gewoonweg een sterke song. De nummers hiervoor waren zo stil en rustig dat deze nogal geniepig hetzelfde poogt te ondernemen. De groei in de melodie is dan ook zeer aangenaam en ontpopt zich net als het volgende lied als één van de stevigere stukken op deze cd. ‘Invisble Riverside’ is spijtig genoeg de gekende keerzijde van vele medailles. Het nestelt zich in de middelmaat om er nooit uit te raken.
Tijdens de laatste drie nummers weet Adams ons gelukkig terug te verwennen. ‘Lucky Now’ behoort steevast tot de favorietjes en de afsluiter mag nog eens volledig door merg en been gaan, als bewijs van een artiest die, indien alles op zijn plaats valt, de perfectie kan benaderen. ‘I Love You But I don’t Know What To Say’ wordt zo vol passie gebracht dat zelfs de meest ijzige hartjes smelten.
Een klassieker is dit niet, maar met ‘Ashes & Fire’ levert Ryan Adams weeral een oerdegelijke plaat af. Op een paar vullers na weet hij, een rasartiest op niveau, ons met overgave, passie en vooral kunde te charmeren.
Album verdeeld door Sony Music
Ryan Adams live zien kan in november 2011 in Breda (Chassé Theater, 04.11, info & tickets) en Brussel (Koninklijk Circus, 05.11, info & tickets)