Naast labels als Svbkvlt, Do Hits en Genome6.66Mbp – waar ze al eerder een ep op uitbracht – zijn er in China enkele individuen die de lokale clubscenes naar een hoger niveau tillen. Rui Ho is er zo eentje van, getuige onder andere haar fraaie boiler room-set. Haar voorbije ep’tjes waren telkens veel belovend waarbij een mengeling van post club, trance, UK bass bijna de norm werd ondanks grensverleggend. Het is enigszins daarom des te jammer dat ze voor haar debuutalbum heeft gekozen om een bocht van 180 graden te maken en volledig pop te gaan waarbij goede ideeën niet hebben geleid tot een coherente uitvoering.

In een statement vertelde ze dat zingen haar altijd heeft geïnteresseerd maar dat haar stemgeluid haar altijd heeft tegengehouden. Ze heeft altijd graag liever een hogere vrouwenstem gehad dan een lage mannelijke stem – iets wat haar tijdens haar transitie ook heeft geïnspireerd. Het lijkt erop dat ze zich eindelijk van die last heeft ontdaan en gedaan wat haar goed deed voelen. Nummers als ‘Hikari’, ‘The way I am’ en ‘Fire walk with me’ tonen tekstueel die euforie terwijl ze in ‘Exodus 12’ iets nadrukkelijker vermeld waarom; “I’m gonna go my way and nothing can stop me” luidt het.

Soms kan het gebruik van gepitchte dan wel met autotune gevulde vocals een meerwaarde bieden aan een nummer. Hier lijkt die keuze maar weinig gemaakt te zijn waardoor je nummers krijgt die gewoonweg fout en pijnlijk klinken, ‘Send for me’ is daar zo’n voorbeeld van. Desalniettemin zijn er ook nummers waar het wél werkt zoals ‘Lucky strike’ dat een hoog 100 gecs-gehalte heeft qua productie.

Los van de bubblegum bass-esthetiek die rond het album hangt, blijkt er toch een hoge dosis trance-invloeden op de achtergrond hun ding te doen. In ‘Right now’ en ‘Hundred thousand ways’ komen deze waarschijnlijk het meest in de spotlight waarbij flashy synths en kromgetrokken percussie de toon aangeven om tijdens het refrein van het nummer het stokje over te dragen aan post club met gejaagde beats. Het bewijst enigszins dat de grensverleggende nog steeds aanwezig is, zij het op een meer onderhuids manier.

Op zijn best is het een prima collectie van old school trance getinte rave-nummers badend in angstige synths en geautotunede vocals. De productie weegt echter jammer genoeg niet op tegenover nummers die onafgewerkt voelen of zelfs nergens heen lijken te gaan. Het blijft wel uitkijken waar ze in de toekomst met haar klank en productie heen wil gaan.