Als het op hoogstaand muzikaal talent aankomt kan België op beide oren slapen. Het welklinkende talent van eigen bodem is een snoepdoos vol lekkers, en Roza Parks is een in glimmende folie gewikkelde bonbon die smelt op de tong en een explosie van oude en nieuwe smaken teweegbrengt. ‘Eleven is Nine’ is het debuutalbum van de vier Limburgse rockmuzikanten uit Peer met achter de knoppen niemand minder dan Mario Goossens, drummer van Triggerfinger en producer van onder andere The Black Box Revelation. De albumtitel doet vermoeden dat de bandleden een flink staaltje kunnen modulair rekenen, maar uitleggen hoe elf nummers gelijk zijn aan negen is niet voor de wiskundige nullen onder ons weggelegd en laten we aan henzelf over.

Openen doet het opzwepende, energieke ‘A Head Like a Fighter Plane Cockpit’. De gedachte die onmiddellijk onze hersenpan doorkruist bij het horen van de eerste tellen muziek: die zang doet aan iemand denken. Het is niemand minder dan Ian Curtis die tot leven geroepen wordt in de stem van Roel Vanbuel. Een mooi compliment. En dat is niet de enige ziel van wie invloeden op de plaat rondzweven. De post-punk en new wave uit de jaren tachtig worden van onder het stof gehaald en nieuw leven ingeblazen. Denk maar aan artiesten als The Sound, The Swans en zelfs een snuifje The Cure.

Bonuspunten voor beste titel gaan naar ‘My Worries Carry Your Autograph’. Hoewel de ruige rock van begin tot eind overheerst, slaagt Roza Parks erin ons ook te ontroeren met zachtere ballads als ‘Battles’ en ‘On the Margin of the Map’, dat bovendien een heerlijke solo in zich draagt. ‘Longshore Drift’, ‘Little Red Book’ en ‘Latitude’ bewandelen iets bravere wegen en bevatten het hoogste popgehalte. Puik gitaar- en drumwerk krijgen we tijdens ‘Cold Hungry and Dry’ dat hemels eerlijk, puur en onvervalst klinkt. Hierop volgen de stevige gitaarrifs in ‘LGM’. In de titelsong ‘Eleven is Nine’ weerklinken echo’s uit de begintonen van U2’s ‘Sunday Bloody Sunday’. Kans om in slaap te soezen is er niet, want afsluiten doet het elfde en hevigste nummer ‘Veelpleger’ dat de laatste bassen uit de boxen doet bonzen.

Maar er is meer. De liedjes zijn niet tot op het bot gepolijst om te eindigen als afgezwakte afgietsels van het origineel. Deze band klinkt rauw en authentiek, zoals The Red Hot Chili Peppers in hun beginjaren. Na al dit lekkers rijst de vraag hoe vernieuwend deze mengelmoes van authentieke post-punk en new wave invloeden mag wezen. Roza Parks komt niet met een volledig nieuwe sound op de proppen, en een dit-ken-ik-ergens-van-gevoel blijft doorgaans aanwezig. Toch slaagt de groep er bijzonder goed in een eigen stempel op dit eerbetoon aan de jaren tachtig te plakken, en bijgevolg komen ze er dus prima mee weg. Een Limburgs snoepje vol melancholie dat in de smaak valt, we mogen er trots op zijn.

Roza Parks live zien kan binnenkort onder meer op Rock Olmen (26.07, info & tickets). Hou de Facebook-pagina van de groep in de gaten voor meer live dates.

Verdeeld door V2