Royal Green is een van de soloprojecten van Bryan Devendorf, drummer van The National, samen met multi-instrumentalist Josh Kaufman (Bonny Light Horseman, Muzz). De merchandise die Royal Green verkoopt schreeuwt Bryan Devendorf: je hebt de keuze tussen een badhandoek, een truckerpet en een zweetbandje voor rond de pols (je ziet B. Devendorf zelden zonder). Enkel de betere pilotenzonnebril ontbreekt.
Alle ‘eigen’ nummers werden geschreven door geschreven door Bryan, maar zijn geïnspireerd door vroege National-nummers rond de jaren 2000. Hij noemt het zelf “alternatieve versies van b-kantjes van The National”. Maar ze lijken muzikaal maar weinig op het hoofdproject van Devendorf. Met Royal Green drukt hij immers volledig zijn eigen stempel op de muziek, psychedelische folk met een hoekje af – en ook de covers voelen helemaal hetzelfde aan als de eigen creaties.
Het valt meteen op dat Royal Green veel gebruik maakt van eenvoudige drumcomputer-ritmes om de maat aan te geven, terwijl Devendorf nota bene zelf drummer is. Het draagt bij tot de ongedwongen sfeer van het hele album, dat bestaat uit een muzikale collage met opgenomen fragmenten, drummachines, gitaren en zweverige stemmen, op tijd en stond voorzien van een goeie geut reverb. Alles wordt schijnbaar achteloos verweven tot nevelige do-it-yourself popsongs waarin het vakmanschap duidelijk doorschijnt.
Opener ‘Frosty’ is een sensuele paringsdans waarin de geadresseerde voor een simpele keuze staat: ‘wil je me in normale uitvoering of geglazuurd?’. Frosted, denk ik dan, met deze zoete binnenkomer. ‘Breaking the river’ is een dromerig liefdesliedje. Wie niet smelt van de zin “and I wouldn’t spend five minutes on the moon, the view cannot compete with my view of you”, moet dringend bij NASA gaan solliciteren. ‘What if you are the sick passenger’ gaat van start met enkele kuchjes, en een trieste gitaar. Devendorf stelt echter gerust door te zingen dat je niet alleen gelaten zult worden. ‘Hallucinations’ is een prachtige muzikaal lappendeken dat leunt op een warme baslijn en ondersteunt wordt door trage en spaarzame percussie. In de tekst moet niet zo veel betekenis gezocht worden vermoed ik, want ‘Hallucinations’, weet je wel?
“Waarom een volledig album vullen met eigen nummers?” moeten Devendorf en Kaufman gedacht hebben toen ze in de studio zaten. Er staan maar liefst drie covers op Royal Green: ‘If not for you’ van Bob Dylan, ‘Baby, you’re a rich man’ van The Beatles en ‘Dreams’ van Fleetwood Mac. Als je ‘Halo chagrin’ meerekent, waar hij leentjebuur speelt bij een onuitgebracht nummer van The National uit de absolute beginjaren, is de helft van de tracklist geen eigen werk. Mij hoor je echter niet klagen. Dylan klinkt speels, The Beatles worden vanuit hun Yellow Submarine plots high in the sky gekatapulteerd en ‘Dreams’ klinkt écht dromerig. Stuk voor stuk zijn het eigen interpretaties, en is er van papegaaienwerk geen sprake.
Royal Green gaat zoetjes binnen. Het is een dromerige en uiterst ongedwongen plaat waar Bryan Devendorf helemaal zijn eigen ding doet, al dan niet met zelfgeschreven nummers. Wie de soms – enkel schijnbaar – muzikaal rommelige composities weet te ontrafelen wordt beloond voor het luisteren.
