Een Amerikaanse muzikant bezoekt Brussel. Terwijl hij in de Belgische hoofdstad rondwandelt, botst hij tegen een verkeerspaal. Een Brusselse omstander annex verpleegster verleent de man de nodige hulp. De volgende dag slaan ze aan het jammen en richten ze een band op. Wie op een snedige punchline wacht, is eraan voor de moeite. Dit verhaal is geen slechte mop, maar de ontstaansgeschiedenis van Fievel Is Glauque. En voor je opzoekt hoe je die naam moet uitspreken: faajvel is glok. Geen dank.

Wat er van bovenstaand verhaal waar is, is moeilijk te zeggen. Ironie en en quirkiness zijn slechts twee tools waarvan bezielers Zach Phillips (toetsen) en Ma Clement (zang) zich maar al te graag van bedienen. Toch weerspiegelt hun bizarre ontmoeting de kern van Fievels jazzpopsongs uitstekend: chaotische, vrolijk rondhuppelende happy little accidents. Dat bont allegaartje werd reeds prima gesmaakt in indiemiddens, getuige de cultstatus rond hun eerste twee albums.

‘Rong weicknes’ is album nummer drie en heeft een andere smoel dan z’n voorgangers. De nummers bestaan uit drie takes die in de studio werden opeengestapeld. Eerst speelde de band het nummer, daarna nog eens. De derde keer mochten alle remmen los en was er ruimte voor buitenissige improvisatie en ‘song-fighting’. Klinkt als een hele boterham, maar ‘Hover’ is een relatief gezapige binnenkomer. Wat begint als een losse jazzdemo, eindigt in een vrolijke kakofonie van retro synthesizers en vals gestemde gitaarlijntjes.

Artsy? Zeker. Pretentieus? Nooit. ‘Rong Weicknes’ staat bol van het ongefilterd spelplezier. Hierdoor ga je nooit kopje-onder in de hersenspinsels van de band. Nog belangrijker daarin is de zang van Ma Clément, het geheime wapen van de band. In ‘As above so below’ en ‘Love weapon’ struikelen percussie, fluiten en blazers vrolijk over mekaar, maar het is zij die je door deze knotsgekke knutseluurtjes gidst. Ze klinkt kinds, maar nooit ongetraind; elegant, maar nooit gelikt. Ook als de freejazz van ‘Kayfabe’ uit zijn voegen dreigt de barsten, is zij het die ons handje vasthoudt.

Het is alleen jammer dat er wel een érg groot kwaliteitsverschil is tussen de nummers. Opvallend is dat zowat alle nummers onder de drie minuten, en dat zijn er behoorlijk wat, te stuurloos klinken. In ‘I’m scanning things I can’t see’, ‘My oubliette’ en ‘Dark dancing’ gebeurt net genoeg om te blijven boeien, maar ook niet meer dan dat.

Hoogtepunten genoeg op het album, al telt het minstens evenveel niemendalletjes. Er school een ijzersterke ep in ‘Rong weicknes’. Nu voelt het geheel net iets te veel aan als een overvol tussendoortje. Werkpunten of niet: Fievel Is Glauque is een (half-)Belgische aanwinst om in de gaten te houden. Vertel het vooral voort en onthoud daarbij: faajvel is glok!