“Who are you?/ No, no, no, no I want you to point to it!/ What are you?/ No, no, no, no I want you to point to it!/ I know you can’t”. Ron Gallo houdt op ‘Stardust birthday party’ een laconiek existentialistisch gesprek met zichzelf en zijn mede-millennials, al was het maar om het filosofisch platform der levensbeschouwelijke twijfel nog wat meer aan het wankelen te brengen. Want wie sprak ook alweer de gevleugelde woorden “The meaning of life is just to be alive“? Juist, Ron Gallo himself in ‘Always elsewhere’.
Schertsend markeert Gallo de o zo belangrijke beslommeringen die de mens heden ten dage wakker houden. Terwijl we lijden aan deze zelfingenomen insomnia verspillen we de tijd om gewoon te genieten van het leven. ‘Stardust birthday party’ is daarmee een soort dubbelzinnige ode geworden aan de vraag “Moeder waarom leven wij?”. Daarnaast is het ook de bevestiging dat de liefde voor het zuivere gitaarwerk dringend nood heeft aan een revival. De humor van Devo, de gitaarfuzz van King Gizzard, de indieblues van Cold War Kids, maar vooral de attitude (én stem) van The Cramps, het zijn allemaal basisingrediënten die door Gallo verzameld worden in een eigengereide hedendaagse adaptatie.
Ron Gallo laat de snaren laveren tussen chaotische fuzzfunk en licht ironische ballads terwijl hij de verlichting predikt. Met melodieën die gedrenkt zijn in vuile smeerolie die sinds de jaren 60 nooit de garage heeft verlaten, geeft hij zowel de huidige als vorige generaties voldoende triggerpoints. De nerveuze gitaarlijn van ‘Always elsewhere’, een opgefokte versie van de originele Batman-tune, doet spontaan de nodige “POW”-, “POF”- en “BANG”-ballonnetjes voor onze ogen verschijnen. Er dienen namelijk nog wat katten gegeseld en wat schorem op zijn plaats gezet te worden.
‘”You” are the problem’ zijn The Beatles in een sarcastische bui terwijl er nagels met koppen worden geslagen: “If you wanna kill someone over differences that you decided/ Why don’t you sleep on it? If you wake up and you feel the same way, just do it yourself instead”. Je merkt het, wijze raad komt niet altijd van de Bond Zonder Naam. Al loert echte negativiteit nergens op ‘Stardust birthday party’ om de hoek, daarvoor zit er teveel humor en liefde in vervat. ‘Love supreme (work together!)’ laaft zichzelf aan positieve weerstand: “We have at least five useful holes in our head”. Qua aansporing om fier te zijn op onze mogelijkheden kan dit tellen. Mister Ron zijn met zelfspot ingespoten genen zijn wel degelijk met liefde ingepakt.
De levenswijsheden in het altruïstische ‘It’s all gonna be OK’ zijn basaal in al hun banaliteit, het is aan ons om ze wat meer te omarmen. We moeten onze aanwezigheid op deze aardkloot dringend meer beleven en minder bevragen. En wanneer Magere Hein dan toch de revue passeert, geeft Gallo op ‘Happy deathday’ nog even snel zijn testament mee.
Ron Gallo heeft een broertje dood aan het uitstervende gitaarras en dat zal u geweten hebben. Hij strooit op ‘Stardust birthday party’ gewillig wat muilperen in het rond die je letterlijk en figuurlijk tegen het canvas doen slaan, maar niet zonder je daarna verward levenslustig te laten rechtveren. “I just need to be heard every time, everywhere” zingt hij in ‘Party tumor’. Gelukkig voor ons heeft deze verlichte geest ook werkelijk iets te vertellen.
