Haar leven op orde krijgen. Dat was de hoofdreden waarom het sinds de ‘Body Talk’-trilogie acht jaar geleden was dat Robyn solomateriaal uitbracht. Eerst en vooral was er een soort van constante angst en onzekerheid dat ze niet wist waar te beginnen, vervolgens kreeg ze een zware relatiebreuk te verwerken, stierf één van haar beste vrienden door ziekte, lag een burn-out en depressie op de loer… Het is duidelijk dat er tijdens die acht jaar pauze wel degelijk veel is gebeurd. Niet alleen in haar privéleven, maar ook in de wereld is er veel veranderd. Een samensmelting daarvan vormt de rode draad doorheen ‘Honey’. Robyns typische electropop is kwetsbaarder en menselijker dan ooit. Onze stevige danspassen mogen plaats ruimen voor lichtjes geschuifel.

Robyn Miriam Carlsson is al altijd een eigenwijze popprinses geweest die zich niet in een hokje liet plaatsen. Zo richtte ze haar eigen label ‘Konichiwa Records’ op om geen slaaf te worden van de grote platenlabels. Die bewuste keuze zorgde ervoor dat Robyn haar eigen geluid kon ontwikkelen: zoete electronica vol melancholie en dansbare grooves. Robyn heeft al menige radiohits op haar palmares staan, zonder hetzelfde pad te volgen als pakweg Christina Aguilera, Jennifer Lopez of Britney Spears. ‘Dancing on my own’ en ‘With every heartbeat’ zijn collectief gekend, en albumopener ‘Missing u’ hoeft niet onder te doen voor die hits.

‘Missing u’ werkt volgens hetzelfde succesvolle recept. Eerst en vooral was het tactisch om dit nummer als eerste te lossen, in combinatie met een video op Youtube waarin ze het gemis van haar fans centraal plaatste. Aan de reacties te zien was dat ook wederzijds. De lichte, dansbare electronica in combinatie met Robyns’ gevoelige stemtimbre waarmee ze ook die meezingbare meerstemmigheid inzet, zorgt voor een gevoel van melancholie. ‘Missing u’ was de perfecte opwarmer naar de rest van de plaat.

Ondanks de traumatische gebeurtenissen in haar persoonlijk leven weigerde ze om het album melodramatisch te doen klinken. Het draait op ‘Honey’  heel vaak om het ritme en de helende kracht van muziek. Robyn gaf zelf toe in een interview dat ze de ritmische patronen van clubmuziek uit de nineties bestudeerde.  Dat resulteert onder meer in ‘Between the lines’, waarin ze flirt met de nineties dance en synthesizers die door Crystal Waters populair werden gemaakt. Een heel slimme en logische zet: wie hedendaagse trends volgt, merkt misschien dat we langzamerhand terug aan het grijpen zijn naar de esthetiek van de kitscherige jaren ’80 en ruige jaren ’90, zowel in kledij, vormgeving en muziek.

De lichtvoetigheid waarmee onze Zweedse aan de slag gaat, komt op een heel ander level terug in ‘Beach2k20’. Na wat gezwijmel in Ibiza kwam Robyn met dit nummer op de proppen, dat balanceert op de grens tussen club- en liftmuziek. Deels kun je het als een subtiele spot op onze hedendaagse maatschappij zien. Het klinkt als een ingesproken voicemail en de oppervlakkige songtekst spreekt boekdelen. Langs de andere probeert Robyn duidelijk te maken dat je soms oprecht eens moet genieten van een hersenloos momentje waarin je kan feesten, liggen op het strand, en je nergens zorgen om moet maken. Er komt als genoeg zwaars op ons af, dus laten we dan gewoon af en toe eens  genieten van de simpelere dingen.

Robyn combineert haar vindingrijkheid met een uitstekend gevoel voor humor. De titel ‘Send to Robin immediately’ kwam op een heel frappante manier tot stand. Robyn had een sample van Lil Louis’ ‘French kiss’ op de radio gehoord en wou deze als inspiratie gebruiken. Ze stuurde de persoon in kwestie een berichtje om dat haar ‘immediately’ door te sturen, met een herwerking van een herwerking als resultaat. ‘Send to Robin immediately’ staat symbool voor haar geboeidheid door dansmuziek dat iets heel repetitief en hypnotiserend in zich heeft.  

Ondanks al die positiviteit schuilt er veel meer ingetogenheid en rust in ‘Honey’ dan in eerdere albums. Robyn stelt zich fragieler op dan ooit en dat uit zich in de teksten. Rusteloosheid is zo’n thema. In ‘Human being’ smeekt ze om op zoek te gaan naar de menselijke essentie. Geïnspireerd door het boek ‘Sapiens’ van Yuval Noah Harrari beeldt ze zich in hoe de wereld zou zijn wanneer artificiële intelligentie het volledig van ons overneemt. Het robotachtige karakter van het nummer doet het thema als zijn eer aan. Ook meer persoonlijke angsten komen aan bod. ‘Baby forgive me’ is zo oprecht dat het snijdt door je vel door zijn pure openheid. Het refrein is zo simpel, dat het zo hard binnenkomt. 

Waar ze daarnet aanmaande om intermenselijke connectie op te zoeken, probeert ’Because it’s in the music’ een connectie aan de hand van muziek te creëren. Ze doet dat met een uiterst herkenbaar geluid en tekst. De ontzettend aanstekelijke discobaslijn vol octaven staat in contrast met de luchtige sprookjesachtige sfeer die net niet klef is.

‘Ever again’ sluit deze openhartige plaat af. Daarin neemt Robyn zichzelf voor om nooit meer zo kapot te gaan van een relatiebreuk. Nochtans resulteert die pijn hier in een knappe popplaat. ‘Honey’ klinkt zoals de titel al doet vermoeden: veel zoeter, zwoeler en zachter dan al haar vorig werk. Het was een album dat moest groeien en waar veel tijd is ingestopt. En dat hoor je.