Wanneer we ‘Honey Locust Honky Tonk’ van Robert Pollard in onze handen krijgen, slaken we een zucht van ontmoediging. Niet minder dan zeventien nummers prijken op de tracklist, een beproeving voor elke recensent. Verbaasd zijn we dan weer wanneer we ontdekken dat het schijfje nog geen 35 minuten duurt. Een blik op de back catalogue van de Amerikaanse zanger doet onze mond nog wat verder openvallen: de man bracht niet minder dan negentien albums uit in zeventien jaar tijd. Meer nog, op 9 december verschijnt zijn twintigste plaat. Indrukwekkend, niet? En dan hebben we het nog niet eens gehad over de twintig albums en zeventien ep’s die hij sinds 1986 voor zijn band Guided By Voices bij elkaar pende. Wat Pollard ons in godsnaam nog te vertellen kon hebben, vroegen we ons af.
Openen doet hij goed met ‘He Requested Things’, een song met die typische americana-feel en enkele gevatte lyrics, maar al vanaf ‘Circus Green Machine’ horen we wat we toch wel verwacht hadden: de schifting van plaatwaardige nummers is niet al te grondig gebeurd. Ook opvolger ‘Strange & Pretty Day’ vinden wij niet meer dan een veredelde demo. Jammer, want zeker die tweede lijkt ons potentieel te hebben, mocht het niet klinken alsof het opgenomen is met een gsm. ‘Suit Minus The Middle’ mag dan wel geweldig rocken, met 53 seconden heb je geen lied, enkel een idee.
Gelukkig horen we af en toe ook eens tot wat Pollard in staat kan zijn, zoals tijdens ‘Who Buries The Undertaker’. Het is een cynisme dat we meteen linken aan dat van Morrissey. Het zal niet de laatste keer zijn dat diens naam in ons hoofd opduikt, want ook titels als ‘I Killed A Man Who Looks Like You’ of ‘Real Fun Is No One’s Monopoly’ hadden zo van de hand van Mozzer kunnen komen. Toevallig zijn dit ook enkele van de betere songs op ‘Honey Locust Honky Tonk’. Ook in ‘Her Eyes Play Tricks On The Camera’ horen we waarom de man al zo’n rijk gevulde carrière achter de rug heeft.
‘I Have To Drink’ is met zijn 46 seconden het meest vluchtige lied op het album. ‘Flash Gordon Style’ hoort thuis in het rijtje van nummers die potentieel hebben, maar gewoon niet genoeg afgewerkt zijn om tot een volwaardig product gerekend te kunnen worden en als we heel streng moeten zijn staat er eigenlijk maar één zo’n song op, en dat is de afsluiter. ‘Airs’, met zijn drie minuten en een half ook meteen het langste op de schijf, is een verademing. Eindelijk horen we een opbouw, dynamiek en een deftige orkestratie.
Dat de man het kan, daar twijfelen we dus niet aan. Dat hij zichzelf niet meer verplicht voelt om het effectief te doen, staat voor ons ook vast. En dat is jammer, want ondergetekende is er zeker van dat hij niet de enige is die Pollard nu pas voor het eerst aan het werk hoort. Het cynisme, de visie en de humor in zijn lyrics voeden een interesse naar de rest van zijn werk, maar de arrogantie die hem ertoe verleidt om halfslachtige producten af te leveren doet hem wat ons betreft de das om. Ook voor één van zijn concerten met 44 van zijn songs op de setlist zijn we niet meteen warm te maken.
Er zijn momenteel geen concerten gepland.
Verdeeld door Konkurrent
