Rina Sawayama deed ons best lang wachten op haar debuutalbum. Drie jaar om precies te zijn, nadat ze in 2017 haar ep ‘Rina’ uitbracht. Niet enkel werd deze op handen gedragen door critici, ook verhoogde het haar status als one to watch. Het is 2020 en de wereld is een nare plek, maar het is Sawayama’s debuut ‘Sawayama’ die een stralende ster in de duisternis is. Genre-bending, throwbacks, familiale complicaties, introspectie: de lijst gaat voort. De Japans-Britse zangeres deelt het allemaal.
Dat het menens is voor Rina Sawayama is duidelijk vanaf de eerste seconde. ‘Dynasty’ is een explosie van een opener. Met orkestrale trekken bezingt de zangeres een intergenerationele pijn. Een pijn uitgelokt en meegegeven door haar familie, toch maakt ze duidelijk dat ze haar hoofd niet laat hangen. Het is met deze opener van haar debuut dat ze aan haar familie en de wereld laat weten dat zij, en alleen zij, de controle over haar leven in handen heeft . ‘Dynasty’ maakt meteen twee dingen duidelijk. Enerzijds dat de zangeres duidelijk in staat is een nummer te maken dat pop pur sang is. Anderzijds weet ze datzelfde nummer tig keer diepgravender te maken dan andere popmuziek. Het is een vaak gegeven kritiek: popmuziek is non-entertainment, er zit geen boodschap in en alle popmuziek is dezelfde. Rina Sawayama slaat een andere weg in en bewijst de criticasters dat het tegendeel mogelijk is.
Diepere betekenissen maken dat dit album zich onderscheidt van anderen in het pop-domein. Oorworm ‘XS’ gaat over hoe kapitalisme de wereld verscheurt, ‘STFU’ gaat over microagressions die ze zelf meemaakte, op ‘Paradisin” duikt ze haar eigen geschiedenisboeken in naar haar wilde tienerjaren, enzovoort. Te vroeg victorie kraaien zou een zonde zijn, maar Sawayama vertoont op haar eerste lp al serieuze trekken van een volgroeide popster. Met een scherpe pen en klok van een stem weet ze hetzelfde niveau als haar gelijken te behalen en steekt ze hen daarbovenop ook met rasse schreden voorbij.
Twee jaar geleden kwam de zangeres uit de kast als panseksueel met de single ‘Cherry’. Haar queer-familie krijgt ook een plekje op haar debuut in de vorm van ‘Chosen family’. ‘We don’t need to be related to relate/We don’t need to share genes or a surname’ zingt ze. Velen die van de heteronorm afwijken, stoten op onbegrip van hun biologische familie, waar dan de term ‘chosen family’ in werking treedt. Een groep van queer mensen die een familie op zich vormen zonder enige biologische link. In tegenstelling tot bijvoorbeeld ‘XS’ of het stadium anthem ‘Who’s gonna save u now?’, werd de productie eerder minimaal gehouden. Het nummer is als een kleine, zoete traktatie, weggestoken ergens tegen het einde van haar album voor de mensen in haar hart.
Dat ‘Sawayama’ verdomd hard 90’s trekken vertoond, stootte sommigen wat tegen de borst. Dat de creativiteit er wat mee verloren ging, dat het meer leentjebuur spelen was dan een eigen visie uitdragen. Tot op een zekere hoogte kunnen wij deze redenering volgen, maar niet helemaal. De Britse kijkt duidelijk naar het verleden voor inspiratie, wat er echter anders is is de draai die ze eraan geeft. Een kruisbestuiving bewerkstelligen tussen pop en nu-metal op ‘STFU’ is enkel iets waar een artiest mee wegkomt die weet waar ze mee bezig is. Het verleden is niet iets dat haar beperkt tijdens haar avontuur van creatie, het is net haar opstapje om vrij en ongebonden muziek te maken.
Als er een conclusie is dat uit dit album getrokken kan worden, dan is het wel dat Rina Sawayama de superster van morgen is, wachtend op haar grote doorbraak. De ep ‘RINA’ hintte al naar haar potentieel en dit debuut maakt het plaatje compleet. Ze serveert het complete plaatje met betekenisvolle teksten, ingenieuze video’s en een onberispelijke stem. Ze laat ons op de meest positieve manier mogelijk achter met een honger naar meer. Meer Rina Sawayama, meer verrukkelijke popmuziek, meer van dit.
