“We hebben weer benzine in onze tank” verklaarden Ride-frontmannen Andy Bell en Mark Gardener zelfzeker in een interview dat we in 2017 met hen afnamen, naar aanleiding van comebackplaat ‘Weather diaries’. Het nieuwste album van de Britten, ‘This is not a safe place’, bewijst dat die woorden geen gebakken lucht waren, al vragen we ons toch af of er geen diesel in die tank moest in plaats van benzine – hun zesde album is namelijk allesbehalve een soepele rit.

Begin jaren 90 behoorde de in Oxford opgerichte band nochtans tot de top van de shoegaze-elite, om nadien – na twee slecht onthaalde platen – diep weg te zinken en het zo’n twintig jaar voor bekeken te houden. Naar het voorbeeld van andere shoegaze-legendes My Bloody Valentine en Slowdive kwam er enkele jaren geleden uiteindelijk een reünie-tour, die werd bezegeld met een nieuw album waar halsreikend werd naar uitgekeken. Helaas bleek ‘Weather diaries’ slechts een halfbakken bedoening, en spijtig genoeg moeten we bekennen dat ‘This is not a safe place’ amper uit beter hout gesneden is.

Het grote probleem is dat Ride niet uit z’n voorgaande fouten heeft geleerd, en om een of andere reden z’n zwaktes meer uitvergroot in plaats van ze te maskeren. Desondanks schiet de plaat wel spannend uit de startblokken met de (bijna) instrumentale opener ‘R.I.D.E.’. Een ronkende baslijn en stevige drums nemen je op sleeptouw, terwijl de synths een vernieuwend Ride ten gehore brengen en de kenmerkende “Aaaah”-s voor een leuke nostalgische toets zorgen. Ook single ‘Future love’ toont dat Ride nog steeds een fijn gevoel voor melodie bezit en catchy, dromerige rocknummers kan neerpennen. 

De drie daaropvolgende tracks maken jammer genoeg pijnlijk duidelijk dat het viertal dit niveau niet kan aanhouden, meestal een gevolg van verkeerde keuzes. Die flauwe herhalingen in ‘Repetition’ zijn bijvoorbeeld écht niet nodig (“Repetition is a form of change – change – change”). ‘Kill switch’ slaat de bal compleet mis door een “stoere” rocker te willen zijn, terwijl dit simpelweg niet past bij een band als Ride. ‘Clouds of Saint Mary’ mag dan wel als een OK nummer starten, de daaropvolgende “Na na na na”  in het refrein gooit vervolgens roet in het eten. 

Eigenlijk valt er op instrumentaal vlak weinig aan te merken, de songs steken algemeen goed in elkaar en de productie van Erol Alkan geeft de songs voldoende body. De grootste boosdoeners zijn echter de tenenkrommende teksten en supermelige zang van Bell en Gardener. ‘Fifteen minutes’ en ‘End game’ hadden potentieel om echt goede songs te worden, mochten de heren het niet per se nodig hebben gevonden om hun vocalen naar de voorgrond te brengen. De cheesy ballads ‘Dial up’ en ‘Shadows behind the sun’ daarentegen vallen onder geen enkel beding nog te redden.

Een lichtpunt vinden we in het donkere ‘Eternal reoccurence’. Een meeslepende slow-burner met een zware baslijn, waarin we eventjes worden herinnerd aan de magie van begin jaren 90. De postpunk van ‘Jump jet’ en de dromerige titeltrack zorgen er eveneens voor dat de plaat nog net van de ondergang wordt gered. Na afloop kunnen we tot onze grote spijt enkel concluderen dat ‘This is not a safe place’ het krampachtige geluid is van een cultband die probeert te gedijen in 2019, maar door foute beslissingen hopeloos achterop blijft hinken. 

Op 19 januari 2020 komt Ride z’n nieuwe plaat voorstellen in de Trix. (info & tickets)