Sommige scènes schreeuwen om een ondersteunende melodie. Nog beter wordt het als we menen te zien dat personages diezelfde muziek in hun hoofd afspelen om hun woorden en daden kracht bij te zetten. Zo kunnen wij ons voorstellen dat Steve Zissou bij het bevrijden van zijn schip van piraten adrenaline vond bij ‘Search and Destroy’ van The Stooges. Het moet alleszins iets minstens even opzwepend geweest zijn. Andere beelden schets je dan weer beter in stilte. Enkel het complete niets in ‘Le Silence de Lorna’ van de broers Dardenne verruwt nog de instinctmatige, meedogenloze plannen van de hoofdrolspelers.
Rich Bennett probeert op ‘DiBenedetto’ omgekeerd te werk te gaan en met muziek zijn eigen verhaal te verbeelden. Een film over wonen in New York en je wortels terugvinden in Sicilië zou dat moeten worden, met in de hoofdrol de gitaar die hij al enkele jaren verwaarloosde voor het bespelen van synths. In zestien minuten wil de man je het Siciliaanse platteland laten zien, om met ‘Oss’ te eindigen op een druilerige herfstavond in het Parijs van de jaren 70.
Het begin van de ep zet meteen de toon. Bennett opent met een cover van ‘Il Grande Silenzio’ van Ennio Moricone, een werk waartegen verdere eigen nummers in het zand bijten. Die zijn nooit filmisch genoeg om taferelen op te roepen en zorgen daardoor slechts voor benevelde herinneringen. De gitaarstukken, altijd begeleid door een opvallende bas- of pianopartij, zijn aangenaam om naar te luisteren maar ook niet meer dan dat. Ze zadelen je ook op met een zekere frustratie. De songs blijven niet overeind zonder de emotionele betekenis die de man er zelf aan geeft en die hij niet weet over te brengen. Enkel ‘Cianciana’ staat ook op zichzelf en doet daarbij vaag denken aan een soundscape van Kaki King met Italiaanse inslag. De rest van ‘DiBenedetto’ moet je zelf vruchteloos proberen in te breken in zijn psyché.
Zonder afbreuk te willen doen aan het belang dat de artiest zelf hecht aan deze opnames, moeten we vaststellen dat de ep te weinig gewicht in de schaal legt om ook voor anderen gelijkaardige gevoelens op te roepen. Het was dan ook geen simpele opdracht en Rich Bennett probeerde die te vervullen met songs die te weinig een eigen leven leiden. ‘DiBenedetto’ vertelt zijn verhalen alleen aan zichzelf.
Rich Bennett heeft voorlopig geen concerten gepland in onze contreien.
