Geen albums uitbrengen betekent nog niet dat je stilzit. Dat is zeker het geval voor Rhea. De band gaat niet overhaast te werk op dat vlak. Het vijftal haalde in 2016 de finale van De Nieuwe Lichting en mocht op Pukkelpop spelen. Ze behaalden ook een plaatsje in Humo’s Rock Rally en stonden daarna overal in Europa op het podium. Akkoord, meestal in kleinere zalen, maar je moet natuurlijk ergens beginnen. Ondertussen bracht de band nu en dan een single of ep uit.
Voorlopig moeten we nog wachten op een volwaardig album, maar nu is er wel een nieuwe, vier nummers tellende ep, getiteld ‘Lust for blood pt. I’ – deel twee volgt in het najaar. Rhea koos ditmaal voor producer Alex Newport en trok naar de Brighton Electric Studios. Newport produceerde in het verleden al bands zoals The Mars Volta, At The Drive-in en Bloc Party. Zijn werk op deze ep is merkbaar aanwezig zonder iets aan de essentie van de band te veranderen. De muziek blijft bestaan uit moderne rockmuziek in de traditie van The Black Box Revelation of Royal Blood. Op ‘Lust for blood pt. I’ heeft Newport de band een coherenter en voller geluid gegeven waardoor de songs kleine bommetjes zijn geworden. Zo konden we al proeven van de uitstekende single ‘Silver lines’, een potig en catchy nummer.
Ook ‘Baby I’m sorry’ heeft een aanstekelijk refrein en een strakke ritmesectie. De drums van Dajo Vlaeminckx en de bas van Matthijs Machtelinckx klinken als zwaar kanongeschut. Ritmisch doet het mij soms wat aan het nummer ‘Chelsea dagger’ van de The Fratellis denken, al stopt de vergelijking daar wel meteen. Tijdens de bridge rockt de band als de beesten. De riffs, die Guilliaume Lamont (zie tevens Black Tolex) en Hannes Cuyvers opdissen, zijn vettig en smerig. Ook de zang van Jorge Van De Sande is weer heel aangenaam en grijpt je in sommige songs bij de keel. ’Stuck in the middle’ moet qua power niet onderdoen voor de voorafgaande songs maar blijft wel iets minder lang hangen. De riffs zijn wat doordeweeks en het refrein is minder sterk. Slecht is het nummer daarom nog niet en het zal live zeker zijn werk doen. Er wordt geslaagd afgesloten met ‘Screaming’, dat eveneens een stevige ritmesectie meekreeg en beter uit de verf komt dan de vorige song.
Op ‘Lust for blood pt. I’ klinkt Rhea voller en krachtiger dan op voorgaande releases. Internationaler ook: daar zit de bands Britse producer wellicht voor iets tussen. Rhea zet vol in op een opgepompte en met testosteron overgoten sound zonder de aanstekelijke refreinen te vergeten. Een heel degelijke ep, en zo opnieuw wat materiaal om de groeps stevige live-reputatie mee te ondersteunen.
Rhea speelt op 11.05 in de Harmonie in Oudenaarde en op 13.05 in Het Depot in Leuven.
