Hopelijk is er na de lockdown nog plaats vrij in de platenwinkel bij de stilaan uitpuilende sectie “gezapige Belgische indiepop”, zodat ‘A little souvenir’ van Renton Jules erbij kan. Het debuut van de Antwerpse viertal rond singer-songwriter Geert Laenens leverde een zeer onderhoudende plaat af, getypeerd door een stemgeluid dat enkel in Vlaanderen zo veelvuldig voorkomt: sterk aangeblazen, nasaal en wat schor.

De band herpakt zich na opener ‘I shall embrace’ wat in het sfeervolle ‘The excluded’, waar er op elk vlak net iets meer gedurfd wordt – met succes. De achtergrondzang is zeer geslaagd en zowel de piano als de verschillende gitaarpartijen zorgen ervoor dat het nummer nooit verveelt. Dat gebeurt eveneens in ‘Patsy’, waar het opnieuw de fijne combinatie aan instrumenten is die het nummer naar een hoger niveau tilt. De meer experimentele brug geeft bovendien aan dat de band wel degelijk meer in haar mars heeft dan ze tot nu toe laat horen.

‘Open house’ gaat verder op dat elan. Instrumentaal sterk, ware het niet dat de clichématige inhoud de song voortdurend onderuit dreigt te halen. Hetzelfde valt op bij zowel titeltrack ‘A little souvenir’ als ‘We are lost’, waar het eerder beschreven stemgeluid niet gecompenseerd wordt door de sterke reverb en daardoor een zwak punt blijft.

Met ‘New faces’ komt Renton Jules dan plots met een wel zeer volwassen track. Veruit de beste van de plaat, die bij momenten doet denken aan het betere werk van Gabriel Ríos. Uitblinken in eenvoud heet dat. De upbeat intro en rauwe vocals maken van ‘Midnight sky’ dan weer het meest gewaagde lied van de plaat en zal vooral live sterk tot haar recht komen.

Zonder al te streng te willen klinken, verwacht je Renton Jules te horen op het Mechelse Parkpop in de vroege namiddag. Goed, maar weinig memorabel. Nochtans beschikt de band duidelijk over zowel de punch (‘Midnight sky’) als de subtiliteit (‘New faces’) om een topplaat uit te brengen. Eentje die niet vastgeroest zit in dat stilaan typische Belgische indiepop-keurslijf.