“Het leven is geen stuk tekst waaronder men een lijn kan trekken om in hetzelfde schriftje verder te gaan”, schreef Dimitri Verhulst over mensen die beweren een nieuw hoofdstuk in hun leven te willen starten. Stellen dat een naamsverandering voor een band automatisch een muzikale koerswijziging inhoudt is daar misschien het muzikale equivalent van. En dus klinkt Remember Sports niet helemaal anders dan de DIY-indierockband Sports die we in 2015 leerden kennen. Wel is de hernieuwde band strijdvaardiger en energieker dan ooit.

Sports werd in 2012 als schoolband, een bezigheid voor de vrienden als afwisseling van uiteenlopende studies. Nooit hadden ze kunnen denken dat ze als groep iets zouden betekenen op muzikaal vlak, laat staan dat hun muziek voor anderen iets zou betekenen. Dat deed het echter wel. Na tweede album ‘All of something’ overwoog de groep zelfs even om te splitten. Ze waren ondertussen afgestudeerd, woonden niet langer op wandelafstand van elkaar en hadden rekeningen om te betalen. De muzikanten kozen om de band nieuw leven in te blazen, en zo werd het trio een kwartet met een nieuwe naam en hernieuwde ambities. Die ijver en goesting spat van het hele album af.

Opener ‘Otherwise’ heet je geruststellend welkom, om halverwege met de deur in huis te knallen. “The slow buzzing feeling realising it just wasn’t right” zingt Carmen Perry met een lichtjes overslaande stem, en ze geeft meteen weg waar de titel naar verwijst. ‘Slow buzz’ is een album geworden over verandering, en niet enkel van naam. Volwassen worden, afscheid nemen of met de bus terug naar huis rijden nadat je het gedaan hebt gemaakt met je lief: het passeert allemaal aan een razend tempo de revue. Geen enkel van de in totaal twaalf nummers duurt ook maar iets langer dan nodig. En met titels als ‘You can have alonetime when you’re dead’ maakt Perry duidelijk dat ze geen blad voor de mond neemt. Het beste materiaal wordt bewaard voor de laatste helft, waarin de nummers meer tijd krijgen om open te bloeien en indruk te maken. De band breidt daar de klassieke rockopstelling ook uit met een sturende drumcomputer in het meeslepende ‘Pull through’ en subtiele strijkers in afsluiter en tevens langste nummer ‘Unwell’.

“I’m not going back / You’re not coming back” klinkt het op ‘Not going back’, een van de hoogtepunten op dit album. De band hoeft inderdaad niet terug te keren naar het verleden, want met ‘Slow buzz’ hebben ze een frisse tweede adem gevonden.