Joris Cassier en Brent Vanneste van Stake gooien het samen met Raveyards-oprichter en producer François De Meyer over een andere boeg. Het album ‘Recollect’ is exact wat je zou verwachten van een technoalbum van de mannen van Stake, en nog meer. De parallel met Death Grips wordt snel getrokken, maar ‘Recollect’ lijkt eerder aan te leunen bij enkele andere bekendheden van het genre. Denk maar aan Gesaffelstein, Soulwax en Dub Phizix, geen slecht gezelschap. De Kompas Klub mag wegens de pandemie dan al even gesloten zijn (buiten het terras), Raveyards brengen de rave met gemak naar je woonkamer.

De opener/titelnummer zet al meteen de toon in de eerste tien seconden. Een sobere, klassieke doch harde technobeat bouwt op, steekt de kaars aan en laat ze branden. Halverwege het nummer worden we gegroet door een, weliswaar onontcijferbare, robotstem. Hoewel we met plezier zouden willen begrijpen wat er gezegd wordt, fungeert de stem louter als muzikale toevoeging. Zo wordt het al een pak minder kaal. Dat Raveyards geen klassieke technogroep is, bewijzen ze in ‘Pressing’. Aan 150 beats per minute hoor je een combinatie aan goa, lichte trance en dubstep. Raveyards probeert het volledige electronica-spectrum af te lopen, maar houdt het toch opvallend consistent.

De vergelijking met Death Grips lijkt het meest terecht op ‘Storm’. Mocht Raveyards dit nummer doormailen naar MC Ride, dan zou hij binnen een uur enthousiast terugmailen. Harde bassen, psychedelische achtertonen en genoeg tegentijden om met gemak de aandacht te trekken van iedere avant-gardist. ‘Sad Clown’ is een iets langer nummer dat zijn tijd neemt om op gang te komen. Het volledige album wordt het best geluisterd met stereoapparatuur, maar in dit nummer is de afwisseling van bieps van links naar rechts opvallend goed geproducet. “Oh sweet clown, where are you now?” exclameert de robotstem die ons nooit verlaten is. Er zullen zich ongetwijfeld enkele juggalo’s (fans van Insane Clown Posse, die zich verkleden als clowns. nnvdr) zich aangesproken voelen.

Ze mogen dan wel nog leven, toch kanaliseert Raveyards de geest van Moderat op ‘Linstuk’. De combinatie van technobeats met hoge, zachte vogels neemt ons terug naar hun uitstekende trilogie van albums waarvan de laatste telg in 2016 uitkwam. Ook op dit nummer is de productie weer van het hoogste niveau. De beats mengen onwaarschijnlijk goed met de vervormde gitaar en synthesizer dat er een heuse soundscape gecreëerd wordt. We hadden er graag langer dan drie minuten in vertoefd.

Naar het einde van het album toe krijgen we hoge, intieme vocals te horen die doen denken aan Massive Attack. Alleen is Raveyards niet schuw om ze af te wisselen met de hardste beats uit hun arsenaal, bijvoorbeeld op afsluiter ‘Monolith’. Net wanneer je denkt een rustig nummer te horen op dit album, worden je speakers toch wederom getest op hun basvermogen. Op ‘Recollect’ wordt er meer dan genoeg geëxperimenteerd en gevarieerd, maar tegelijk is het album stevig en consistent. Het mag dan hun eerste studioalbum zijn, het voelt alsof ze uitpuilen met ervaring en er reeds zeven albums pronken in hun discografie.

‘Recollect’ is het ultieme bewijs dat de Stake-leden geen gitaren nodig hebben om zich uit te leven. We zouden graag proberen om er een genre op te plakken, maar dat lijkt een verloren zaak te worden. Het is alsof het volledige concept van industriële technomuziek getoetst wordt aan alle hoeken van het elektronische muziekspectrum. Het is een album dat voor iedere feestganger en audiofiel iets in zijn mars heeft. Er zijn weinig fouten te bespeuren, buiten het feit dat ieder nummer gerust wat langer had mogen duren. Raveyards bewijst met deze nieuwe bezetting geweldig veel potentieel te bezitten. Er is dan ook maar één juiste conclusie: we want more.