Dezer dagen heeft Radical Face niet echt een introductie nodig. Met ‘Welcome Home, Son’ sloeg hij in 2007 een metaforische homerun. Nikon pikte het nummer op en implementeerde het in hun ondertussen wereldberoemde I Am Nikon-reclamespot. Anno 2012 is er echter wat gewijzigd aan de sound. De nummers klinken voller dankzij een breder arsenaal aan instrumenten. Dat Radical Face tekstueel ook wat te vertellen had wisten we al een tijdje geleden.
Ben Cooper sprak voor het uitbrengen van deze plaat namelijk over het ambitieuze project onder de noemer ‘The Family Tree’, een trilogie die een fictionele familie volgt over verschillende generaties heen. ‘The Roots’, het eerste deel, situeert zich in 1800. Gedurende een hele plaat volgen we The Northcotes, de familie in kwestie, voor twee generaties lang. Zonder enige noot te horen leek het dus al behoorlijk goed te zitten wat ‘The Roots’ betreft. In 2011 werd dit album al voor de leeuwen gegooid in Amerika. Nu is het de beurt aan Europa. Het zou wat ons betreft meteen de definitieve doorbraak mogen betekenen.
‘Names’ zet je al meteen klaar voor de wonderlijke reis die in het verschiet ligt. Het fungeert als intro voor een intense tocht doorheen de hersenspinsels van onze sympathieke verhaler. Diverse waanbeelden flitsen doorheen het dromerige hoofd van eender welke fantasierijke luisteraar. Een uitgestrekt landschap, een kille wintergrot, een passionele relatie, een mistroostige zwerver. Het is niet echt moeilijk om volledig weg te dromen bij de composities die we te horen krijgen. Het is wel raadzaam om de aandacht er toch wat bij te houden. Op tekstueel vlak tovert Cooper het beste van zichzelf tevoorschijn. But it ain’t that truth we chase, no, it’s the promise of a better place concludeert hij in ‘Ghost Towns’. Het nummer begint wondermooi met piano om zich vervolgens door handgeklap in goede banen te laten leiden.
Zo heeft elke song wel zijn uniekheid maar past het in het grote verhaal dat Cooper wil vertellen. In ‘Family Portrait’ vertolkt hij pekzwarte gevoelens die vaak heel persoonlijk aanvoelen. Hij heeft het ongetwijfeld bij het rechte eind met zijn perceptie dat elke familie wel zijn kwaaltjes kent. ‘The Roots’ neemt deze onder de loep en spert de wonde verder open. Ondanks de donkere thema’s voelt ‘The Roots’ echter verrassend warm aan. De plaat haakt zich vast, je gevoel gaat mee en zwiert je doorheen de emoties die Radical Face naar de oppervlakte wil brengen. Dat het muzikaal dan nog eens zo sterk ineen steekt verblijdt ons des te meer. Het zijn vooral de piano, strijkers en accordeon die hier het verschil maken. Het geeft de luisteraar een weids gevoel terwijl meer ingetogen nummers als ‘The Moon is Down’ de intensiteit uitbalanceren.
‘The Roots’ is een geweldige plaat. Radical Face verbetert op alle vlakken ten opzichte van zijn vorig werk. Muzikaal valt er enorm veel te beleven, de teksten klinken doorleefder dan ooit en het geheel staat er van begin tot einde. Leg je maar rustig neer, oogjes toe en koptelefoon om de oren. Dit is een album dat je niet mag missen.
Album verdeeld door Munich Records