Le Mans associëren wij doorgaans met flitsende bolides, razende snelheden en risicovol bochtenwerk. Het hoeft dan ook nauwelijks te verbazen dat Quadrupède gevestigd is in de Franse racestad. Hun dolle math-rock baant zich roekeloos en onvervaard een weg door een halsbrekend parcours. De rustige engelenkoortjes aan het begin van ‘T O G O B A N’ zijn slechts schijn: hier wordt vaart gemaakt. De tocht is opvallend gevarieerd: een flard Pink Floyd hier, een metal-uitbarsting daar. De drums beuken zich een weg door complexe ritmische patronen en de knallende gitaren en flashy synths klitten samen tot een op hol geslagen kluwen. Deze scheefgeslagen waterglijbaan maakt vreemde kronkels. De muziek is even veelkleurig als de brei die op de platenhoes wordt uitgegoten. Dat de heren op het einde van de rit toch niet uit de bocht zijn gevlogen, is een prestatie. Rokende remsporen blijven evenwel op het nasmeulende asfalt achter.
Toch zijn het de typische math-rock-tics die dit plaatje domineren: grillige polyritmes, gestaag opgebouwde lagen, botsende texturen en vooral tonnen energie. De heren van Quadrupède hebben goed naar Battles en Adebisi Shank geluisterd, maar blijken structureel minder inventief. Met gevoel voor atmosfeer en kosmische effecten weet Quadrupède zich toch van het gros van het math-rockpeloton te onderscheiden. Delicate blieps, knisperende synths, sfeervolle elektonica of zelfs lachende kindjes (een prettig begin voor een song getiteld ‘Adulthood’) functioneren op de nummers vaak als stilte voor de storm.
Er is misschien origineler spul op de markt maar laat dat de pret niet drukken, Battles recentste plaat is alweer bijna vier jaar oud en ‘T O G O B A N’ is meer dan een veredeld zoethoudertje. Dus steek dit schijfje in je platenspeler, zet je racehelm op, maak je gordel vast en verheug je op een adrenalinerijke “death race”.
Album verdeeld door Five Roses Press
