Mark Lanegan is en blijft een van de levende legendes binnen de alternatieve rockscene: hij heeft samengewerkt met enkele van de grootste rockgoden die onze planeet rijk waren/zijn, denk aan een Nirvana of Queens Of The Stone Age. Het is dan ook telkens weer watertandend uitkijken wanneer de man met de kenmerkende bariton een nieuw album aankondigt. Mark moet zich ondertussen al lang niet meer bewijzen en dat geeft hem op ‘Gargoyle’ opnieuw de vrijheid te doen wat hij maar wil. Dat is: geweldige songs schrijven.

Samen met zijn band toonde hij zich op vorige albums meesters in het scheppen van duistere, doch hoopgevende sferen: het prachtige en tegelijk ontzagwekkende aspect van de ons omringende wereld omgezet in boeiende, goed gevulde soundscape met daarbovenop Lanegans poëtische lyrics. Opener ‘Death’s head tattoo’ is een beetje een rare snuiter in het geheel van ‘Gargoyle’, met een vreemde 8bit-achtige, elektronische drum en een spokerig synth-lijntje op de achtergrond bij het refrein. We situeren ons ergens bij een lugubere mansion in een uitgestrekte woestenij.

‘Nocturne’ bouwt, volledig zoals de titel aangeeft, verder op die duistere sfeer met dank aan een Joy Division-achtige baslijn. In combinatie met de borrelende synths voelt ‘Nocturne’ zo aan als een donkere New Order-song. Lanegans vocals doen het gevoel van wanhoop bij het begin van de plaat alleen maar toenemen: “Can’t you see this world is ending?” Song nummer drie ‘Blue blue sea’ begeeft zich richting minder obscure wateren, met een repetitieve orgelmelodie en bijhorende synths en strijkers. De song barst echter nooit volledig los, waardoor we wat op onze honger blijven zitten.

Dat kan niet gezegd worden van het daaropvolgende ‘Beehive’. Screaming Trees-gewijs combineren Mark Lanegan en zijn band hier een speelse blues-gitaarriff met shoegaze-elementen en een overdonderend, catchy refrein. Meer eerder opgedane ervaringen drijven naar de oppervlakte tijdens ‘Emperor’, dat zo QOTSA-achtig aandoet dat we Josh Homme’s kenmerkende backings er haast vanzelf bij fantaseren.

Verder horen we weer enkele, lang uitgespannen aandoenlijke ballads, zoals ‘Goodbye to beauty’ en ‘Sister’. Het zijn songs die niet zouden misstaan op de begrafenis van een dierbare, gekenmerkt door met reverb overgoten, solerende gitaren en een vertederende saxofoon-solo aan het eind van ‘Sister’. De postrock-achtige gitaren bij de laatste drie songs zorgen ervoor dat ‘Gargoyle’ met een harde noot wordt afgesloten. Vooral slotsong ‘Old swan’ kan daarvan nog bekoren met een openbarende gitaar-progression die net zolang wordt uitgerekt dat je er volledig door wordt opgezogen.

Zo blijven Mark Lanegan en z’n band op hun nieuwste langspeler trouw aan de gekende recepten: dichterlijke teksten bovenop een al even dichterlijk muzieklandschap, bestaande uit verfrissende synths en snijdende gitaarlijnen. Daarbij laat Lanegan het niet na te putten uit z’n jarenlange staat van dienst en de vele muzikale samenwerkingen die hem doorheen de jaren gevormd hebben. ‘Gargoyle’ is dan ook wederom een album dat als puur vakmanschap geklasseerd kan worden: weinig verrassend, maar wel vol oerdegelijke nummers.

Op donderdag 29 juni komt Mark Lanegan Band in The Barn op Rock Werchter zijn nieuwe plaat voorstellen. De combi-tickets zijn al allemaal de deur uit, donderdag-tickets zijn wel nog beschikbaar. Meer info daarover vind je op de website van het festival.