M.I.A. staat in deze wereld synoniem voor gerapt politiek engagement op een flinke beat, met als bekendste wapenfeiten de geweerschoten op ‘Paper planes’ en het anthem ‘Bad girls’. Dat de Britse zangeres op haar recentste plaat ‘AIM’ niet van dit elan zou afwijken, wisten we op voorhand vrij zeker, maar de meest prangende vraag was eerder: doet ze het nog steeds even goed?

In 2015 bracht M.I.A. de single ‘Borders’ uit, de opener van ‘AIM’. ‘Borders’ is een nummer over de vluchtelingencrisis dat nu nog steeds brandend actueel is. De bijhorende clip ging al snel over de tongen en noemden we op onze website een van de beste videoclips van vorig jaar. De boodschap weerklinkt in het refrein: “This is North, South, East and Western”. We moeten het allemaal samen doen, want “We’dom is the Key’dom to life”. Controversieel en kritisch, zo zijn we het van M.I.A. gewend.

Het album gaat verder met persoonlijke favoriet ‘Go off’, waarvoor M.I.A. de handen in elkaar sloeg met Skrillex en Blaqstarr. Wees gewaarschuwd: de drop is hard en je blijft er gegarandeerd een halve dag met in je hoofd zitten. ‘Bird song’ is nog zo’n hoogvlieger en heeft maar liefst twee remixen op de plaat staan. Qua muziek zit het hier wel goed, alleen merken we meer en meer dat de teksten op ‘AIM’ niet meer zo fel zijn als ze ooit waren. Op het meer eigenzinnige ‘Jump in’ is de tekst (gelukkig) niet het belangrijkste, al gaat het veel meer om het spel tussen de beat en de stem. Geslaagd experimentje, Maya.

Het lijkt echter alsof de zangeres na deze vier liedjes al haar krachten heeft opgebruikt. ‘Freedun’ toont ons een mooi staaltje ZAYN, met helaas een middelmatige M.I.A. De politieke noot is wél nog steeds aanwezig (“I just got my own little mission, it grew bigger than a politician”), zij het minder krachtig, doortastend en kritisch dan we gewend zijn. Verder is er nog een verwijzing naar eigen werk in ‘Foreign friend’ (“Pull me closer if you think you can hang” uit ‘Bad girls’) en een eentje naar de onsterfelijke Michael Jackson in ‘Ali r u ok?’.

Een klein lichtpuntje komt er weer met ‘A.M.P (all my people)’, al blijven de teksten niet om over naar huis te schrijven (sorry als onze plaat blijft hangen). Wanneer ze een dieptepunt bereikt met “When I go Oman I say ‘yeah man’”, moeten we toch even slikken. Dat het muzikaal allemaal doet denken aan vorig werk, beseft de artieste bovendien zelf ook. Tegen Pitchfork zei ze “I just wanted to reference what I’d done before, and not really care about creating anything new”. Met andere woorden: de teksten mochten nu platter, de muziek wat flitsender, en het publiek iets teleurgestelder.