Een ruwe diamant van Belgische bodem: de Maasmechelse band Portrait [B] mag fier zijn op haar eerste muzikale vrucht. Hun debuutplaat werd besprenkeld met wat klankpoeder van de Britse rockband Placebo, zonder te klinken als een naïeve kopieerpoging. En ook al heeft Placebo-frontman Brian Molko een prachtig, maar ook zeer zeldzaam timbre, Yannick Camps (vocals) kan met zijn rauwe maar ook welomlijnde stem Molko’s welklinkende dubbelganger zijn.
Op plaat springt ‘Misery Boy’ er zonder twijfel uit, een nummer met pit dat zeker bijblijft dankzij het refrein, ideaal om op een uitverkocht concert luidkeels mee te zingen. De toon van de andere songs, ‘Need I Say More’, Untill the End’ & ‘We Will Leave’, ligt meer in dezelfde lijn, met ‘Harlot’, dat lichtjes afwijkt. Dit is helemaal niet slecht, want het zorgt voor een samenhang op het album. Je weet wat je mag verwachten van deze band, zonder dat ze vervallen in het saaie en het voorspelbare. Melancholie is de rode draad door de plaat, zonder te eindigen in een beklagenswaardige gemoedstoestand.
Rol de rode loper al maar uit voor deze mannen, want portrait [B] kan zeker en vast internationaal scoren. Ze hebben geen beperkte sound, maar één die overal kan aanslaan. Met andere woorden: een uniek geluid uit de Vlaamse schatkist. Het is een plaat om zeker en vast bij te houden en te koesteren.