Het leuke debuut van Porcelain Raft heeft ons doen hopen dat deze moeilijke tweede zo mogelijk nog beter zou worden, of op z’n minst een evenwaardige opvolger zou zijn. Hoge verwachtingen blijken doorgaans nefast voor het daadwerkelijke resultaat. En dat is hier niet anders.
‘Permanent Signal’ start nochtans veelbelovend. ‘Think of the Ocean’ combineert strijkers met een dreigende beat en creëert een sfeer die ook een band als Fuck Buttons niet vreemd is. De zalvende zang van Mauro Remiddi maakt het geheel minder vervaarlijk, maar het nummer blijft er één van grote klasse. Ook ‘Minor Pleasure’ scheert hoge toppen. Dit keer speelt de Italo-Amerikaan met een popdeuntje, begeleid door piano, orgel en tamboerijn. Deze man weet duidelijk van aanpakken.
De rest van de cd haalt het niveau van bovenstaande songs niet meer. ‘Cluster’ is slap en grotesk, zonder ook maar één moment groots te zijn. In ‘Night Birds’ tast hij de grenzen van emoties af en balanceert hij op de rand van dramatisch. ‘It ain’t over’ opent met grimmige elektronica die een beetje teniet gedaan wordt door de zoete stem van Remiddi, maar blijft wel overeind na verscheidene luisterbeurten.
“It ain’t over / There’s enough room to turn.” Als Porcelain Raft die ruimte benut, een paar tanden bijsteekt en wat meer regelmaat kweekt bij album nummer drie, komt het wel goed. ‘Permanent Signal’ zendt positieve signalen uit, maar ze zijn momenteel nog niet permanent.
Je kan Porcelain Raft binnenkort aan het werk zien op London Calling in Amsterdam (01.11, info & tickets).
Album verdeeld door Konkurrent
