Wat zou kunnen zijn… Het is een vraag die blijft opduiken gedurende het gehele album ‘Shoot for the stars, aim for the moon’. Officieel is dit Pop Smoke zijn debuutalbum, al zal hij er zelf geen boodschap aan hebben. De rapper uit Brooklyn, de ongekroonde koning van de hedendaagse New Yorkse rap, werd vermoord eerder dit jaar. Traantjes alom, maar zoals dat gaat anno 2020 kunnen we dus nog genieten van werk dat na zijn dood uitgebracht wordt. In dit geval zette good old 50 Cent zijn schouders onder het project en na een uitgestelde release en een publiek verketterde cover van Virgil Abloh is ‘Shoot for the stars, aim for the moon’ hier eindelijk.

En gelukkig maar. De kniesoren zullen die postume album rap wegzetten als een simpele money grab en misschien is het dat ook. De eindeloze lijst aan features (veertien!) staat in schril contrast met de schamele vier die we hoorden op zijn eerste twee mixtapes samen (‘Meet the woo’ & ‘Meet the woo 2’). De negentien nummers tellende tracklist doet eveneens hetzelfde vermoeden. Echter, de manier waarop met die album is omgegaan bewijst ietwat het tegendeel. Dit is geen samenraapsel van half afgewerkte ideeën die nog rap door een B-list producer zijn in elkaar gebokst en waar nog even een rapper wat halfbakken bars over komt spuwen. Het geheel voelt organisch, samenhangend en goed uitgedacht aan. Adjectieven die we al tijden niet meer met 50 Cent in verband konden brengen.

Opvallend, en in dezelfde adem vrij triest, is de artistieke ontwikkeling die Pop Smoke doorgemaakt heeft. De brombeer met de diepe, rauwe stem die de drillscene in Brooklyn echt op de kaart wist te zetten, waagt zich hier zowaar aan zanglijnen die nog weinig met rap te maken hebben. ‘Enjoy yourself’, met de assistentie van Karol G, is zo’n voorbeeld. Een trucje dat hij herhaalt in onder meer ‘Something special’ en ‘Mood swings’, beide leuke pogingen tot tearjerkers over de liefde.

Al blijft hij zijn roots bij momenten gelukkig trouw. Aftrappen doet hij met ‘Bad bitch form Tokyo’, dat ons meteen weer die heerlijke drillsound verschaft. Nog geen minuutje lang duurt het, maar laat de vlam al snel in de pan slaan. Daarna is het de beurt aan Quavo om zijn opwachting te maken. Net zoals Petrus verschijnt hij drie maal voor onze heilige Pop Smoke en het moet gezegd zijn: er is chemie tussen beide heren. De drill mixt zich met de Atlanta trap en Quavo levert enkele van zijn beste features in jaren af. ‘Aim for the moon’ klinkt vertrouwd en toch uitdagend, ‘Snitching’, waar Future ook opduikt is een oorwurm en ‘West coast shit’ het uitroepteken op zijn tocht doorheen ‘Shoot for the stars, aim for the moon’.

Doorheen het album worden we keer op keer verrast. Wie opgroeide met ‘Candy shop’ van 50 Cent wacht zal zijn mondhoeken voelen krullen bij het horen van ‘The woo’. Swae Lee stapt uit zijn comfortzone op ‘Creature’ en de drill vloeit rijkelijk in ’44 bulldog’ en de vooruitgestuurde single ‘Make it rain’. Al moeten we toch opmerken dat we over de gehele lijn niet altijd overtuigd kunnen worden. Waar Pop Smoke misschien voor zijn dood een ietwat andere richting uit wilde gaan muzikaal, kunnen we ons niet inbeelden dat hij dit gepolijst zou willen worden. Het dreigende dat zijn mixtapes zo kenmerkte is hier grotendeels afwezig. ‘Dior’, de bonustrack, doet ons daar nogmaals aan herinneren. Daarnaast vinden we ook net ietwat te veel platte tracks terug om echt laaiend enthousiast te worden. DaBaby en Lil Baby mogen dan wel hippe namen zijn, echt naar hogere niveau’s tillen ze ‘For the night’ nu niet bepaald. Leuk voor de Spotifyplaylist, meer niet.

‘Shoot for the stars, aim for the moon’ is een speciaal geval. Als we het puur bekijken zoals ieder ander album is het ‘good not great’. Echter, hoe beoordeel je een artiest op zijn werk zonder dat hij er überhaupt nog bij kon zijn om te besluiten of dit goed genoeg is om uit te brengen? Qua postume albums is dit een van de betere die je zal horen, zeker als we naar de rapscene kijken. Als we het moeten vergelijken met de gedrochten die na XXXTentacion zijn dood uitkwamen, is dit een verademing. Coherent, uitgedacht, met een Pop Smoke die in vorm zit. Helaas helt het geheel net iets te veel over naar de poppy kant van het verhaal, waardoor de kracht van Pop Smoke, de Brooklyn drill en zijn machtige stem ietwat verloren gaat. Desondanks, wanneer het goed is op ‘Shoot for the stars, aim for the moon’, is het ook écht goed. En hoe dan ook, is het een mooi eerbetoon aan één van de meest beloftevolle rappers die de game rijk was.