Pond, het psychedelische expatclubje dat voornamelijk bestaat uit (voormalige) leden van Tame Impala, zorgt met ‘Man it feels like space again’ voor een eerste kleurinjectie in 2015.
‘Waiting for grace’, de opener van hun zesde langspeler in zeven jaar, geeft het al aan: de gitaren die zo nadrukkelijk aanwezig waren op de vorige albums worden naar de achtergrond geschoven. De nummers krijgen meer elektronische ruggensteun en worden een opvallend poppy jasje aangemeten. Toch ademt alles retro uit: van de aan Big Brother & The Holding Company schatplichtige cover tot de spacy, glamrockachtige verkleedpartijtjes. De clip van single ‘Zond’ bevestigt dat alles. Ook getuigen de songs van een speelsheid waarmee ze in een vorige eeuw waarschijnlijk niet waren weggekomen. Het is al bij al een plaat van nu geworden, want Pond kijkt gelukkig meer voor- dan achteruit.
Bij de balad ‘Holding out for you’ gaat de vaart er even uit om daarna tegen lichtsnelheid door de koptelefoon te knallen op ‘Zond’. Had XTC bestaan toen Syd Barrett nog de opper-Floyd was, hadden ze misschien geklonken zoals deze aan Russische ruimteprogramma’s refererende kaleidoscooptrip. ‘Heroic shart’ voelt daarna aan alsof we langzaam worden uitgerokken in een zwart gat zonder Christopher Nolan om ons uit te leggen wat er juist aan het gebeuren is. We houden het op “eclectisch”, daarmee zit je altijd goed. Â ‘Sitting up on our crane’ heeft dan weer meer vat op ons, met dank aan de meeslepende synths en Nick Allbrook’s zweverige oooooh-aaaaaah’s. De rol van wacky frontman bevalt Kevin Parker’s voormalige bassist duidelijk steeds meer.
Net wanneer wij dachten dat Pond nu voorgoed in hogere sferen zou vertoeven, slaan hun zompige gitaren ons terug op de aardkorst. ‘Outside is the right side’ is een heerlijke meestamper en moet niet onderdoen voor het werk op ‘Hobo rocket’. Hier valt ook pas op hoe goed het album geproduceerd is: geen enkele zanglijn duikt plots storend op en ook de drum is goed gedoseerd. ‘Medicine hat’ grijpt terug naar de jaren 70 – zelfs Neil Young lijkt hier aanvankelijk niet ver weg, tot een batterij synths ons eraan doet herinneren dat dit bovenal een ruimteplaat is. Het titelnummer zit dan ook verstopt in de staart: net geen acht minuten en half duurt de trip, waarbij er allerhande blieps op ons worden afgevuurd. Vervelen doen de Australiërs gelukkig nooit.
Op ‘Man it feels like space again’ zoekt Pond nieuwe horizonten op. Niet dat we hun psychedelische gitaargeweld beu waren, maar nu we horen hoe ze in de toekomst kunnen klinken staan we zeker niet weigerachtig tegen hun hedendaagse space odyssey.
Pond speelt op 4 maart in de Nijdrop in Opwijk (info & tickets) en op 6 maart op het Where The Wild Things Are festival in Zeewolde (info & tickets).
Album verdeeld door Caroline
