Op het nieuwste geesteskind van rappers Pink Siifu en Fly Anakin belanden we in een fictieve platenzaak die uitgebaat wordt door twee wiet smorende pseudofilosofen met een bont allegaartje aan cliënteel. De twee rapper maakten eerder al hun opwachting op elkaars losse nummers en presenturen nu voor het eerst een gezamenlijke langspeler. Daarbij krijgen ze naast de vocale talenten van $ilkMoneyn, Fousheé en Liv.e de hulp van het kruim van de hedendaagse beatsmeden.
Pink Siifu hanteert hier doorgaans een eerder lijzige, achteroverleunende stijl, waarmee hij zijn introspectieve gedachtetreinen in goede banen leidt. Het is de Pink Siifu die we gewoon zijn van op eerdere projecten als ‘Black sand’, ‘Bag talk’ en het geweldige ‘Ensley’ – en dus niet de furieuze relschopper die eerder dit jaar op Death Gripsiaanse wijze van leer trok op BLM-pamflet ‘Negro’. Fly Anakin gooit het over een iets andere boeg en toont met urgente intonatie en behendige binnenrijmen zijn talenten als zelfverzekerde stemgymnast.
Een mooi voorbeeld van hoe de twee met elkaar in contrast staan vind je in ‘Mind right’, waarin Anakin de spits afbijt met het technischere werk. Siifu laat z’n stem dan weer gezapig neervlijen op de heerlijke pianoloop van de hand van Jay Versace. Het is de ideale aanzet tot een zwoele gastbijdrage van Liv.e, die eerder dit jaar al heel wat indruk maakte op ‘Couldn’t wait to tell you’. Het is overigens niet haar eerste samenwerking met Pink Siifu – getuige de eersteklas Memphis rap-plaat die ze twee jaar terug samen met Lord Byron uitbrachten onder de noemer Kryptonyte.
Zonder afbreuk te willen doen aan Anakin en Siifu – ze brengen het er allebei voortreffelijk vanaf – moet gezegd worden dat de echte sterren van ‘FlySiifu’s’ toch de producers zijn. Zo weet Lastnamedavid te bekoren met een dromerig xylofoonriedeltje in ‘Runthafade’ en doen de holle bassen van Madlib ons opveren in ‘Time up’. Dat het soms ook zonder drums kan, bewijst Playa Haze in ‘Richard Pryor’ door een welgemikte sample tot in het oneindige te herhalen. Ode aan ons rappersduo om het tot een dynamisch geheel te weten volbrengen. Ook Ohbliv neemt voldoening met een rake sample in ‘Razberry’, dat eveneens met gemak stand houdt.
Het enige noemenswaardige minpunt aan ‘FlySiifu’s’ zijn de vele skits. Die duiken wel vaker op bij hiphop-albums en dienen meestal om met een komische noot de voet even van het gaspedaal te halen. Alleen is de algemene sfeer van dit album al zo gemoedelijk, dat er weinig nood is om het nog wat rustiger aan te gaan doen. Bovendien zijn ze ook gewoon net niet grappig genoeg om de herspeelbaarheid ervan te waarborgen. Op zich een makkelijk op te lossen euvel door in Spotify een playlist aan te maken waarin je een zevental minuten aan overbodige intro’s achterwege kan laten – al zou dat toch niet de bedoeling van een album mogen zijn.
Laat dat je als hiphop-liefhebber vooral niet in de weg staan om deze plaat zeker een aantal draaibeurten te geven. Pink Siifu en Fly Anakin worden ondersteund door klassebeats en weten er een vermakelijke dynamiek aan toe te voegen. Met ‘FlySiifu’s’ laten ze nogmaals zien dat je deze twee heren best nog een tijdje in de gaten houdt.
