Dat Paula Temple met een volwaardig album komt, mag een kleine verrassing heten. De in Berlijn woonachtige dj draaide haar eerste sets zo rond de eeuwwisseling en was actief bij de ontwikkeling van de eerste MIDI-controller voor dj’s (waarmee plots acht virtuele platendraaiers toegevoegd konden worden). Gedesillusioneerd door de minimal-hype nam ze echter afscheid van de scene. Rond 2013 begon het weer te kriebelen en bracht ze onder andere de ‘Colonized’ en ‘Deathvox’ ep’s uit via R&S Records, net zoals het ondertussen tot all time classic uitgegroeide ‘Gegen’. Dat ze nu pas met een debuutplaat op de proppen komt, wijt ze aan de noodzaak voor een “oproep tot actie in radeloze tijden”. Wie anders dan Paula Temple is meer geschikt om aan de hand van razende industriële techno een politiek statement te maken? In tegenstelling tot veel andere dj’s en producers in die niche van het technospectrum, draait het bij haar duidelijk niet om “beuken om te beuken”.

‘Edge of everything’ opent, enigszins cliché, met duistere, pulserende ambient. De outro geeft echter de marsorders voor de overige elf nummers duidelijk aan, te beginnen met ‘Joshua and Goliath’. Wat in een eerste blik op de tracklist kan overkomen als arrogantie, is voor Paula Temple een geloof in haar jarenlange ervaring. Zowel een “techno” als “slow version” van het nummer trappen het album echt in gang. De gewaagde zet blijkt echter een duidelijk succes. De snelle versie solliciteert nadrukkelijk naar een hoogtepunt in een peak time set, de trage versie weet de achterliggende boodschap muzikaal te vertalen. De trage kicks en noise-elementen geven een bedwelmende radeloosheid mee, maar door de synthlijn geeft Paula Temple een geloof in andere, betere tijden mee. Vervolgens gaat ze opnieuw recht vooruit. Met ongenadige gebeuk, snelle snares en militante noise in ‘Futures betrayed’, schetst ze een duidelijk beeld voor een hele generatie ravers die meer en meer het geloof in de gevestigde instituties verloren zijn, en tegelijk willen ageren tegen de huidige (ruime) politieke situatie.

Gelukkige weet Temple dat een techno-album niet van begin tot einde volgepropt moet zitten met zo’n razende energie. ‘Quantum unfolding’ is daar een goed voorbeeld van. Hoewel het zich opnieuw duidelijk in de industriële hoek nestelt, voelt de setting een stuk minder donker aan. De synthesizers zijn minder snedig, en lijken duidelijk beïnvloed te zijn door het hardcore continuüm. De lange, beatloze outro is een bruggetje naar het rustigere deel van de plaat. Tegelijk wordt de politieke lading niet uit het oog verloren. ‘Don’t use your eyes now’ voelt aan alsof the powers that be je in slaap willen wiegen en de angel uit mogelijks protest trekken, alleen komt door de verknipte tekst die intentie meteen boven drijven.

Op het epische ‘Raging earth’ schudt de producer je opnieuw wakker. In meerdere lagen en verschillende dynamieken, schiet ‘Edge of everything’ opnieuw in actie. De eerste minuten is het niet moeilijk om beelden van ‘Blade runner 2049’ voor je te zien. Tot enkele malen toe verandert de track van gedaante, waarin zowel ingehouden als ronduit oppeppende techno organisch in elkaar overgaan. Door de link te maken tussen het rustiger voorafgaande deel en wat volgt, voelt ‘Raging earth’ duidelijk aan als een sleutelmoment.

In het laatste derde, tekent Paula Temple buiten de strikte grenzen van het genre, te beginnen met ‘Cages’. De al heel erg stevige intro met een overslaand 4/4-ritme en een industriële chant, vervalt in het niets wanneer nog meer lagen hun intrede maken. De tweede helft voelt als een donkere nachtmerrie gevuld met snerpende noise en sidderende acid. ‘Post-scarcity anarchism’ bevindt zich initieel ook in eenzelfde donkere hoek en opnieuw wordt inspiratie gevonden in de klassieke rave-sounds. De herkenbare synths klinken nu eens donker, dan weer licht, en met die twee tegengestelde gevoelens lijkt de producer haar mening over zo’n post-scarcity anarchism bewust ambigu te laten.

Hoewel ‘Edge of everything’ niet over de hele lijn verbluffend is, is de schaal waarop Paula Temple het aanpakt overdonderend. Kwalitatieve techno-albums die buiten de onbewust bestaande blauwdruk treden, zijn op zich al geen sinecure. In industriële techno gaat het vaak om het hardst, en terwijl dat aspect niet achterwege wordt gelaten, is ‘Edge of everything’ zo rijk aan nuances en schakeringen dat een uur “boenke boenke” luisteren buiten de club immens blijft boeien. Ten slotte kon de activistische sublaag makkelijk door de mand gevallen zijn, gelukkig kiest Paula Temple niet voor een eendimensionaal concept. Haar politieke opinies worden niet door je strot geramd, maar zijn perfect verweven met de muziek die ze op haar debuutplaat presenteert.

Paula Temple kan je deze zomer aan het werk zien op Dour.