In 2013 bewees black-metalband Deafheaven met ‘Sunbather’ dat je ook kan scoren bij een publiek dat metal minder hoog in het vaandel draagt. In de doommetal contreien flikte Pallbearer zowaar hetzelfde in 2014 met ‘Foundations of burden’. Dat is vooral te danken aan de heldere zang van Brett Campbell en de toegankelijke doch loodzware gitaar riffs.  Met ‘Heartless’ begeeft het viertal uit Arkansas zich nog een stap dichter op rock-terrein, terwijl de andere voet steevast op doom-ondergrond blijft staan.

Openingstracks ‘I saw the end’ en ‘Thorns’ laten meteen een verrassend toegankelijk Pallbearer horen. Hoewel de laaggestemde gitaren en zompige, progressieve ritmes nog steeds domineren, is er deze keer meer plaats gereserveerd voor de zang – en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Campbells Ozzy-achtige vocals vormen namelijk het geheime wapen van de band en op dit plaatje laat hij des te meer horen wat voor een goede zanger hij echt is. Zijn donkere teksten lokken nog steeds een gevoel van wanhoop uit, al is hij ditmaal meer betrokken met wat er rondom hem gebeurt.

‘Dancing in madness’ mag zich tot een van de hoogtepunten van deze langspeler kronen. De Pink Floydiaanse gitaarsolo die in de mistroostige intro opsteekt, voelt aan als een troostende hand op je schouder gedurende een begrafenis. De band weet moeiteloos te switchen tussen vernietigende passages en gevoelige, meer verfijnde stukken. Waar de vorig genoemde song vooral zalvend van aard is, hakt het donkere ‘Cruel Road’ genadeloos op je in. Dit is misschien het meest klassieke ‘metal’ nummer wat we kunnen ontdekken op ‘Heartless’, mede door Campbells agressieve uithalen en rechttoe-rechtaan gitaargeweld.

Hoewel de vaak dichtgeplamuurde geluidsmuur bij momenten uitputtend is, weet Pallbearer het toch interessant te houden door voldoende af te wisselen in dynamiek. Monumentale afsluiter ‘A plea for understanding’ is daar het beste voorbeeld van. Campbell probeert hier wat nieuws met z’n stem in de lagere registers, wat een gewaagd maar geslaagd resultaat oplevert. Deze ballad (weliswaar in een doommetal jasje) mag dan misschien de dunne lijn bewandelen tussen melig en weemoedig, het demonstreert nagenoeg dat het viertal oor heeft voor aanstekelijke melodieën. Bovendien krijgt het album zo het epische einde dat het verdient.

‘Heartless’ is een warmer album geworden dan ‘Foundations of burden’, zonder daarbij in te boeten aan brute kracht. De band verstevigt hiermee nogmaals z’n positie in de metalwereld. De complexe structuren en gedetailleerde arrangementen die we in de vorm van zeven nummers voorgeschoteld krijgen, zijn absoluut geen makkelijke kost. Echter, zoals dat wel vaker het geval is bij complexe muziek, valt er steeds weer wat nieuws te ontdekken en vaker luisteren werpt uiteindelijk z’n vruchten af.

Pallbearer doet de Botanique op zijn grondvesten daveren op 5 april. (info & tickets)