Boygenius is wat er gebeurt wanneer Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus zeggen dat ze niet aan de deur kopen als seksisme aanklopt bij de studio. Het startte als een gezamenlijke tour en het idee om misschien op te duiken tijdens elkaars sets. Nadat Phoebe met het onafgewerkte ‘Ketchum, ID’ te rade ging bij Julien en Lucy, werd dat plan iets grootser in de vorm van twee nieuwe nummers. De uiteindelijke ep geeft opnieuw betekenis aan de uitgeholde term indierock en onderstreept de soms in vraag gestelde relevantie ervan.

Nog voordat de drie ooit simultaan in dezelfde ruimte kwamen, was besloten dat ze samen een band zouden vormen. Zoals het ware millenials betaamt, werden beslissingen en afspraken rond de samenwerking namelijk over het internet gemaakt. ‘Ketchum, ID’ was een onafgewerkt los idee van Bridgers. Onzeker smeet ze het in de groep en twintig minuten later, na het loslaten van de normale gang van songwriter-zaken, was het eerste nummer geboren.

Het toenemende vertrouwen in elkaar zorgde voor ongeremd uitwisselen van ideeën. Niemand voelde de noodzaak om zich te verantwoorden. Er waren geen mannen die de toon zetten of koerswijzigingen doorvoerden. Het gevoel van begrijpen en begrepen worden, bracht een enorme creatieve vrijheid met zich mee en de studiotijd functioneerde ineens ook als semitherapeutische sessies. Zowel tijdens het ingetogen ‘Ketchum, ID’ als in het apocalyptische ‘Salt in the wound’, bewijzen ze dat ze wel degelijk ‘boy geniuses’ zijn. De term verwijst naar een type dat ze alledrie wel kennen: een luide, aanwezige persoon in de muziekwereld die iedereen mee heeft in z’n verhaal door het zelfvertrouwen dat hij uitstraalt. Het is ook een subtiele uithaal naar het feit dat het daarbij nog steeds voornamelijk om mannen gaat.

Het is altijd wat bang afwachten bij de aankondiging van dit soort samenwerkingen. Verschillende klankkleuren mengen, dreigt al eens te eindigen in een overbodige bruine smurrie. Op ‘boygenius’ blijven de artiesten echter elk hyperherkenbaar. Als drie hoofdkleuren blijven ze zich elegant naast elkaar bewegen. De harmonieën lijken eerder aparte zanglijnen die op ongewone wijze een extra dimensie toevoegen aan het hoofdthema. De ware magie zit nochtans in de uiterst kleine details. Probeer die arm- en nekharen maar eens kalm te houden wanneer Phoebe Bridgers Lucy Dacus bijvalt een dikke twee minuten ver in ‘Souvenir’.

De gevoelens lopen hoog op in dit innemende project. Dacus functioneert daarbij als een dragende en neutraliserende buffer voor de uiterst breekbare Baker en de immer emotioneel ontwrichtende Bridgers. Boygenius geeft ons mee dat het oké is om soms niet oké te zijn. Deze artiestes tonen dat het heden al keihard female is. Wij hopen alvast dat het hier niet bij blijft en dat er in de toekomst nog meer van dit moois uit deze hoek komt.