Otti Albietz, geboren in het Spaanse Malaga, trok tijdens zijn jeugd doorheen Europa en Marokko met broer en ouders. Om zijn muzikantendroom waar te maken ging Albietz naar Londen, waar hij een vijftal jaar zong in verschillende bands. In 2011 bracht hij de soloplaat ‘One’ uit.
Nu is opvolger ‘Bubby Tone II’ een feit. Het eerste nummer dat we kunnen beluisteren is ‘Structure Repeats’. Albietz’ stem zweeft rustig de ruimte in met behulp van een zachte gitaar. Het leuke refrein zorgt ervoor dat we meteen te maken hebben met één van de beste songs van het album.
Ingehouden piano of gitaar blijken vaak de rode draad te vormen. ‘Who Are The Wishful’ krijgen we vooral met zessnaar gepresenteerd (én mooie vocalen) terwijl ‘If You ’re Listening’ iets ijls meekrijgt. Met een beetje verbeelding horen we de akoestische, zuiderse versie van James Blake. Luister ook eens naar ‘Time’s Time’ en je begrijpt vast wat we bedoelen.
Deze jongeman is nog niet zo bekend, maar met ‘Tell Them I Was Here’ lijken we een potentiële radiosingle te horen. ‘Lighting Bolts (In Little Ships)’ heeft dan weer de experimentele toets in zich. In ‘The Others Are Identical’ horen we voor het eerst samples, dit tiende van twaalf nummers is een verfrissing aangezien we daarvoor songs zoals ‘Amazing life en ‘Waking Up The Dead’ kregen die misschien iets té netjes in de rij liepen wanneer je de vorige liedjes nog eens herbeluistert.
Tijdens de finale wordt dan toch nog een beetje buiten de lijntjes gekleurd. In ‘She’s The Earth’ zijn we getuige van een heerlijk chaosspel met bijbehorende koekoeksklok, dat niet veel artiesten nog op plaat zouden zetten. Het volgende nummer heeft eerst iets heel kaals wanneer Albietz a capella begint, maar betert wanneer we meerdere stemmen horen en het afgesloten wordt met een gezang van echte vogeltjes.
‘Bubby Tone II’ is zeker geen meesterwerk. Het is een plaat die gekenmerkt wordt door soberheid, maar af en toe een extraatje prijsgeeft. Net zoals het leven van een nomaad dat zijn ups en downs kent?
Verdeeld door V2