Schelle en schurende indie met een rauw randje die in het midden van de jaren 90 in bloei was met bands zoals Pavement en Built to Spill, kent met de tweede plaat van Orange Glow een nieuwe lente.  Negen songs die samen ‘Down to Earth’ heten, doen denken aan die rauwe lo-fi-beweging en de hele post-punkgarde van bands die het met zich mee deed varen. Eric Hoogeweg is de zanger en schrijver die aan de basis ligt van dit project en hij omringt zich hierbij met slechts een drummer, een bassist en hier en daar opvullende keys. Door deze minimale bezetting klinkt het daarom straightforward en to the point wat de songs achter de muziek de toets biedt om het geheel te dragen. Deze fragiliteit reflecteert ook in het feit dat de plaat analoog werd ingeblikt en dus niets van camouflage heeft om zich achter te verschuilen. Deze Nederlanders zeggen “nee” tegen die cosmetica en zoeken de perfectie in de imperfectie, een nobele en gedurfde keuze als je het ons vraagt.

De openingswoorden “Hey, remember me, I’m back, you’ve forgotten” in ‘You Control, I Fly’ lijken wel een verwijzing naar de vier jaren van stilte die volgden na het debuut ‘The Magic Tale of Flying Kite in The Animal Kingdom’. Met een flinke kaakslag van gitaar- en drumbeuken breken ze met die winterslaap. Deze bruuske opening vloeit verder in een mid-tempo indie-ballad die meeslepend werkt dankzij de constante aanwezigheid van spanning en breekbaarheid in een laag van orgels en backing-vocalen. ‘Maniac’ maakt z’n naam waar door als een razende gek binnen te stormen met knallende drums en snijdende analoge synths. Gitaar en stem roffelen de stukken aan elkaar en komen perfect tot hun recht in de lagere opnamekwaliteit die Hoogeweg beredeneerd in zijn voordeel uitspeelt. Na deze twee korte krachtstoten is het de beurt aan de single van dienst genaamd ‘Below This’, een meezinger in de refreinen die wankelt in de verzen door een té nerveuze riff. Dat instabiele en rommelachtige laten ze echter achter zich met een impressionante wall of sound naar het einde toe.

‘Turbulence’ neemt gas terug en klinkt plots meer zelfzeker met atypische zanglijnen en een tokkelende bas die doet denken aan Pinback. Kwetsbare meerstemmigheid bouwt op richting het einde en doet deze song helemaal opstijgen in euphoria. Fuzz op de bass en  een punkattitude regeren in ‘Apology to The Female Kind’ dat woede en wanhoop bundelt in een gebalde anderhalve minuut. ‘Aeroplanes’ zweeft boven de wolken door de overvloedige galm op de toetsen die een zwevend gevoel nabootst. “We can fly” zingt Hoogeweg samen met gastzangeres Corno Zwetsloot op zo een manier dat we ze haast geloven. Het meer folkachtige ‘Send in The Clowns’ vertrouwt op akoestische gitaren die met forse slagen een drijvende kracht vormen tegenover de fluitende synths en de vele start-stops van de drums. ‘Wotl’ lokt je aanvankelijk met diepe echo’s op de gitaarriff en houdt de aandacht erna stevig beet met een perfecte inval van een anthem van een refrein. Rammen doet Orange Glow hier als geen ander met hoge aha’s in de rangen tot een climax van noise de boel sluit. ‘For The Sake of It’ maakt tegenover die krachtoefening een wiegend en rustgevend einde aan de plaat.

Orange Glow klinkt rauw en imperfect, maar geniet op dergelijke manier de welbedoelde charme. Hoogeweg brengt overtuigende songs al gaat hij op het gebied van zang hier en daar uit de bocht qua Engelse uitspraak en toonvastheid. ‘Down to Earth’ blijft met z’n DIY-praktijken trouw aan zichzelf en vormt zo een ruwe diamant voor de gevorderde luisteraar.

Orange Glow live zien kan binnenkort onder meer in Utrecht (Treekfest, 01.03, info & tickets). Check de website van Orange Glow voor meer concerten.

Verdeeld door Konkurrent