Na het succes van hun doorbraakalbum ‘Afrique victime’ tourde de band de wereld rond. Het album opende poorten waar Mahamadou Souleymane waarschijnlijk in z’n wildste dromen niet van had durven dromen. Al liet het einde wel een bittere nasmaak achter. Na de Noord-Amerikaanse leg, kon de band niet huiswaarts keren vanwege een militaire coup. Rechts extremistische militanten hadden de regering omver geworpen en het land in een crisis gebracht.

Het liet Souleymane en z’n bandleden in de VS kamperen, terwijl hun geliefden en familie thuis in onzekerheid leefden. Anti-kolonialisme en anti-corruptie stroomde voorheen al doorheen de pen van de frontman. Op het album zijn ‘Oh France’ en ‘Modern slaves’ uiteraard de meest directe verwijzingen naar het koloniale verleden van zijn geboorteland Niger. Hoewel hij even goed Afrikaanse leiders een geweten toeschrijft op de titeltrack die er nooit zijn in geslaagd om het land constructief en welvarend op te bouwen. Doorheen de plaat is één centrale boodschap aanwezig voor zijn landgenoten. Die van wakker te worden, het heft in eigen handen te nemen en te kiezen voor vrijheid: “Retake control of your resource rich countries / Build them and quit sleeping“.

Het album klinkt agressiever, scherper en luider dan ooit tevoren. ‘Funeral for justice’ barst van de energie. Men speelt hier en daar wel eens leentjebuur met (psych)rockers uit de 70’s, al blijft het steeds oprecht en authentiek. De ritmesecties in nummers als ‘Tchinta’, ‘Oh France’ dan wel ‘Imouhar’ zijn ronduit verslavend en 100% Tishoumaren. De band mixt hier

Eén van dé stand-outs op het album ‘Imouhar’ is een pleidooi voor het voortbestaan ​​van de inheemse Toeareg-taal Tamasheq, die door steeds kleiner wordende aantallen wordt gesproken. Moctar klinkt op het nummer nog ongewoner dan anders. Het nummer haalt de ene wolken doorborende solo aan na de andere. Lyrisch is ‘Modern slaves’ dan weer het sterkste stukje poëzie op de hele plaat. Moctar reflecteert zeer openlijk over de koloniale problemen van hem en zijn landgenoten. Door de manier waarop hij de teksten brengt, voel je zijn diepgewortelde pijn naar boven komen.

Souleymane schreef en nam het album naar verluidt op in slechts een handvol dagen nog voor de coup plaatsvond. Je zou je dus de retorische vraag kunnen stellen of hun rage against the machine nog vuriger had kunnen zijn, al denken we dat dat maar weinig effect zou hebben gehad. Protest en hun schreeuw naar vrijheid en autonomie wortelt doorheen de bestaansreden van de band. Mdou Moctar maakte de plaat niet alleen omdat ze dat ‘leuk’ vonden. Het is een noodzaak. Westerlingen worden nu niet alleen blootgesteld aan Tishoumaren, maar ook de struggles van Nigerezen.

Mdou Moctar stelt het album ook live voor in ons land. Ze staan op 26 augustus op de planken van OLT Rivierenhof samen met Phosphorecent (tickets & info).