“Een tweetrapstongtwister,” moet Father John Misty gedacht hebben ,”dat wordt de naam van mijn zesde studioplaat.” Aanschouw ‘Mahashmashana’: het betekent zoveel als een groot crematieveld langs de Ganges. Het is een heilige plaats waar wedergeboorte plaatsvindt volgens hindoes. Je karma bepaalt er waar, als wie, en hoe je terug naar start gaat.

De baardige bard doet niet aan korte nummers op zijn jongste worp. Twee nummers klokken af onder de vijf minuten. De andere zes geraken vlotjes over die grens. ‘Mahashmashana’ is de opvolger van de jazzy retropop op ‘Chloë and the next 20th century’. Het vormt een kleine stijlbreuk, terwijl vast te houden aan sommige bigband elementen van eerstgenoemde. De aanpak en instrumentatie is zo nog groter en directer. De outro van de titeltrack wordt breed uitgesmeerd met weelderige saxofoon en bombastische percussie.

Hoewel het qua instrumentatie iets minder groots is dan de rest van de plaat, valt ‘She cleans up’ niet uit de toon. Misty raast over drugsgebruik. Wie de viriele saxofoon en post-punkinvloed lijkt te herkennen, dat kan: het is namelijk een samenwerking met de Zweden van Viagra Boys. Hetzelfde thema wordt opnieuw aangesneden op de volgende track ‘Josh Tillman and the accidental dose’. Hetzij een stuk persoonlijker: “Around this time, I publicly / Was treating acid with anxiety” is een stuk openhartiger.

‘Mental health’ is een orchestraal arrangement dat zo lijkt weggelopen uit een musical… over mentale gezondheid. Drew Erickson, die de plaat hielp produceren, zorgde voor de Disney-esque strijkerspartijen. Of ‘Mental health’ nu een happy ending kent of niet, blijft onduidelijk. Op ‘Screamland’ krijgt Josh Tillman het mooie gezelschap van Alan Sparhawk van Low op gitaar. Sparhawks’ bijdrage ligt geheel in de lijn van zijn recent uitgebrachte soloplaat ‘White roses, my god’: met overgesatureerde zang en gitaar. Het refrein “Stay young / get numb / keep dreaming / screamland” klinkt als een anthem met een gifgroene ondertoon.

‘I guess time just makes a fool of us all’ zweeft ergens tussen bigband, jazz, country en blues. De teksten blijven lekker cryptisch. Je wordt door Tillman zoals gewoonlijk uitgenodigd om er je eigen invulling aan te geven. Vergankelijkheid, zelfrelativering en retrospectie worden lyrisch vermengd in een rokerige muzikale cocktail. De afsluiter ‘Summer’s gone’ lijkt uit een filmsoundtrack te komen uit de jaren ‘50 of ‘60 van de vorige eeuw. De bitterzoete ballade breit een melancholisch einde aan het grootse avontuur dat ‘Mahashmashana’ is. 

Dat ‘Mahashmashana’ een vernuftig gepolijste plaat is, gemaakt door kundige muzikanten staat buiten kijf. Father John Misty neemt ons mee op een filmische reis verpakt in een prachtig doosje met een grote strik. Je mag ‘Mahashmashana’ gerust een episch werk noemen. Niet iedereen zal hier wild van worden. Wie fan is, heeft er een heel vette kluif aan.

Op 9 april 2025 stelt Father John Misty het album voor in Ancienne Belgique (tickets & info).