‘Resistance is futile’, vertelt de hoes van Manic Street Preachers’ dertiende plaat ons. Was het maar waar, want wij voelen toch enig verzet bij de twaalf nieuwe toevoegingen aan hun discografie. Een verder puik repertoire met enkele heel snedige, politiek getinte altrock-albums, inclusief de nodige onvergetelijke singles. Nu zijn de manische straatpredikanten ook altijd al fans geweest van larger than life-stadionrefreinen, en laat dat nu net een paar fameuze stinkers opleveren.

Het begint nochtans prima: ‘People give in’ pompt het album prima op gang door trots de spierballen te rollen op wat diepe strijkers. Het refrein zoekt met zijn brave violen al de rand richting kitsch op, maar wij sparen onze kritische woorden vooralsnog. Die woorden hebben we namelijk nodig voor wat volgt. Voor ‘Distant colours’ bijvoorbeeld, nota bene de vooruitgestuurde single. James Dean Bradfield gebruikt zijn gepattenteerde grungestem tegen een geluidsmuur aan glamrock-clichés; en het enige voordeel van de twijfel dat we kunnen geven, is dat de tekst nog meevalt. Verder noteren we het huidige dieptepunt van hun carrière met duet ‘Dylan and Caitlin’, een nummer dat volgens de overleving door het nieuwste algoritme van Joe FM gemaakt is. Thanks Zuckerberg.

We gaan er verder niet moeilijk over doen, er zijn best wel prima momenten te vinden op ‘Resistance is futile’. Hier en daar masseert een perfecte gitaarsolo onze oorschelpen, bijvoorbeeld op ‘Broken algorithms’ of ‘A song for the sadness’. Er is ‘International blue’ dat onze sweet spot weet te raken met zijn afgekapte maten, en er ‘Sequels of forgotten wars’ dat ons aangenaam verrast door eens niét naar het klassieke, optimistische refrein te grijpen. Maar uiteindelijk klinken Manic Street Preachers nog steeds van top tot teen nineties, alsof de tijd is blijven stilstaan in een repetitieruimte in Wales. En na dertien albums blijkt die formule toch stilaan uit te werken. Better luck next time, lads.