Had je ooit van Omni gehoord voordat je deze recensie begon te lezen? Indien je net ‘ja’ antwoordde dan ben je allicht diegene die elke recensie op Pitchfork leest en bij een score van +7 meteen aan het luisteren slaat. Of de affiches van alternatieve festivals tot en met lettergrootte ‘6’ uitpluist.  Indien je net ‘nee’ antwoordde, ben je meer dan welkom in ons clubje. ‘Souvenir’, dat een vierde streepje achter hun track record trekt, is wat ons betreft een aangename kennismaking met het post-punk trio uit Atlanta. 

Mochten we de plaat in één woord samenvatten zou beweeglijk een optie zijn. Al dekt onstuimig mogelijk eveneens de lading. Staccato gitaarpartijen, nerveuze baslijnen en melodieën met een gebrek aan impulscontrole zorgen ervoor dat ‘Souvenir’ vermakelijk is én blijft.  De valkuil van die hyperactiviteit is dat je zintuigen regelmatig op scherp moeten staan. Het siert Omni dat ze midden hun muzikale driften globaal de rust wel weet te bewaren. De dynamiek valt echter nooit stil. 

‘Souvenir’ bevat elf op zich zelf staande compacte entiteiten die een reflectie zijn van het moment waarin ze werden ze gecreëerd. De meerwaardezoeker zal wellicht op zijn honger blijven zitten, maar dat was wellicht nooit het doel. Mocht het nog onvoldoende zijn doorgesijpeld, de post-punk op ‘Souvenir’ is die van de enthousiaste en frivole soort. ‘Plastic pyramid’, waarbij Izzy Glaudini (Automatic) de aanvullende vocals verzorgt, teert op korte gitaarnoten die voor een levendige dynamiek zorgen.

De keerzijde is dat hun sound hierdoor wel erg geënt is op de post-punk van eind jaren 70, begin jaren 80. Daar waar Gang Of Four, Television en The Fall hoogtij vierden. Wanneer we er in slagen om dit los te laten komen we al snel bij hedendaagse bands die inspiratie vonden in diezelfde sound. ‘Exacto’ doet met zijn lichtvoetigheid denken aan de dance punk van !!! (chk chk chk) ten tijde van ‘Myth takes’.  ‘INTL waters’ knipoogt eerst nog naar Gang Of Four, maar evolueert daarna naar een gezapige saloon blues die Foxygen kwaliteitsvoller brengt. 

Toch kunnen we moeilijk een slecht woord zeggen over deze plaat. ‘Verdict’ is een tongue in cheek popnummer dat weinig diepgang maar wel een bevallige naïeve lichtzinnigheid uitstraalt. De manier waarop Omni speelt met ritmiek en staccato gitaarspel maakt tevens van ‘Double negative’ een amusante postpopsong.

‘Souvenir’ doet dan wel evenveel belletjes rinkelen. Passeerden in onze gedachten ook nog de revue: Deerhoof, Ought en The Rapture – als het origineel aanvoelt. Het is een plaat die een glimlach achterlaat zonder daarmee echt een stempel te drukken. Er zijn geen nummers die blijven hangen, maar tevens geen die we zouden skippen.

We zijn er bijgevolg niet goed uit of we ‘Souvenir’ nu gewoon vermakelijk vinden maar het mogelijks op termijn zal verdwijnen tussen andere releases of ze binnen enkele maanden zal blijven bovendrijven. De tand des tijds zal het uitwijzen, zeker?