Je hoorde in 2020 wel vaker bedroevende getuigenissen passeren van mensen, koppels, vriendschappen die uit elkaar waren gegroeid en elkaar niet meer terug vonden. Er waren cijfers die aantoonden dat onder meer onze collectieve mentale gezondheid kelderde. Oh Wonder, de band rond Josephine Van Der Gucht en Anthony West, verging hetzelfde. Op hun Instagram vang je meer dan een glimp op waar het koppel in die periode door ging.

De twee stonden op het randje om op wereldtournee te vertrekken om hun derde plaat voor te stellen toen de wereld plots tot stilstand kwam. Voor een band die sinds het begin van hun carrière nooit anders heeft gekend dan schrijven, optreden, repeat was het verschrikkelijk om zo’n handrem te moeten indrukken. Naast de logistieke en financiële gevolgen, had het evenwel gevolgen voor hun gemoedsrust. “We’d been in rehearsals for two months, so it was literally a physical thing. Our bodies were like, ‘Why are we not doing what we’ve just been told to do for the rest of the year?’ It was a hard thing to work out.“, vertelde Josephine onlangs in een interview.

Het koppel rechtte de rug op en deed 37 (!) avonden lang livestreamsessies. De tijd thuis was de ideale voedingsbodem voor nieuw werk. In juni verscheen ‘Home tapes’, een ep opgenomen in hun homestudio. Toch bood deze niet de ontlading die het normaal zou moeten brengen. Het koppel praatte moeilijk met elkaar en schreef de frustraties van zich af, maar ook hun verontschuldigingen naar elkaar toe, uit de steeds groter wordende barsten van hun relatie. Op een avond ontsproten de eerste noten van ‘Free’. Een hartverscheurende ballad die terugblikt op een liefdevolle avond in 2013 waar ze voor de eerste keer aan elkaar oprecht sorry tegen elkaar hadden gezegd. Het nummer vormde een katalysator voor zowel het album als hun relatie.

Voor de buitenwereld leken ze altijd het picture-perfect koppel. Op ‘Don’t let the neighbourdhood hear’ proberen ze daarmee klare wijn te schenken. De blazer die zich in het nummer nestelt is trouwens een warm welkom gegund binnen hun sound. Elders zwaaien ze in het titelnummer naar zichzelf toe met het witte vredes-vlagje. Verder lijkt ‘Kicking the doors down’ een weergave van hoe één van de vele ruzies moet zijn verlopen. Tekstueel scheert de band de hoogste toppen in jaren. Liefdesverdriet wisselt zich af met frustratie, cynisme (‘Dinner’) of moedeloosheid (‘Twenty fourteen’).

Het tweetal gooit alle compromissen die ze de afgelopen jaren hebben opgebouwd voor hun afgemeten mesh van indie en pop compleet van tafel. Ze zijn door hemel en aarde gegaan en dat voel je. Voor het verloop van hun carrière zou je op een cynische manier kunnen zeggen dat dit album nodig was. Zowel qua tekst als productioneel gaan ze er namelijk kilometers op vooruit. Belangrijker is dat ze doorheen het maken van deze plaat vooral zichzelf terugvonden. Dáár zijn we vooral blij om.

Oh Wonder speelt op 4 april in Ancienne Belgique (tickets en info).