Oh, O. Het is bijna alsof ze ons in het ootje willen nemen. Het is namelijk schier onmogelijk om deze band online terug te vinden. Niet omdat ze doelbewust uit de ether blijven. Wél omdat een zoekfunctie niet veel aan kan met één letter en één leesteken. Pragmatisch is het dus niet. Al wordt dat vlekkeloos goedgemaakt met een fantastisch debuutalbum onder de arm. ‘WeirdOs’ rammelt, stekelt en kriebelt dat het een lieve lust heeft. Alsof de gladheid van O. auditief gecompenseerd wordt.

Wanneer zelfs de intro aan het vel blijft kleven, weet je dat het goed zit. Met z’n tweetjes, saxofoon en drum, trekken ze een muur aan ambient op, op ‘Intro’. Het geeft ons al meteen flashbacks naar STUFF. en The Comet Is Coming, twee raakvlakken aan O.. ‘176’ haalt als de échte opener meteen de maximale J Dilla swing van stal. Het zwalpt zo hard dat het weer groovet, het hangt zo diep dat de baggy pants over de grond slepen. ‘TV dinners’ doet ons bij tijden denken aan de vieze trap van bijvoorbeeld ECHT!, of de zwaarste momenten van Dishwasher_. Elektronische, experimentele jazz à la Belge, maar dan uit Engeland, en met louter sax, drums en een resem effectpedalen.

Het gevaar om als duo te blijven hangen in één truc, in één sound, wordt magistraal omzeild. Geen nummer blijven ze te lang plakken. Zo stroomt ‘Micro’ plots razendsnel richting jungle doorheen een woelig water aan breakbeats. En dan is het zwaarste nog niet gepasseerd. ‘Green shirt’ doet denken aan hardcore punk. ‘Cosmo’ en ‘Whammy’ neigen bij momenten zelfs naar doom. Die influx aan wilde momenten, genre-switches en zweterige saxlijnen komt wat ons betreft nog het beste samen in ‘Sugarfish’. Het gaat van opzwepende STUFF.-beats over hemelsbrede soundscapes, naar een loodzware metalen apotheose. Genieten.

O. dendert, rolt en tuimelt over ons heen op WeirdOs, en wij genieten van elke seconde. De mokerhamer wordt regelmatig boven gehaald. In moderne jazz-uitschieters, bevinden ze zich op het uiterste van het spectrum, niet toevallig een plek waar vaak de meest prikkelende stekels te rapen vallen. Als je over die geluidsmuur heen piept, vind je echter kleverige melodieën, dansbare ritmes, en een weelderige drumproductie (wat een sound!) terug. Vorig jaar was Dishwasher_ persoonlijk onze favoriete jazz-gerelateerde plaat, het jaar dáárvoor was het Ventilateur. Het Belgische patroon zou zomaar eens doorbroken kunnen worden dit jaar, en eerlijk? Als we daarvoor een plaat zoals ‘WeirdOs’ krijgen, kunnen we daar niet rouwig om zijn.