Na een eerste keer luisteren wordt het meteen duidelijk dat de vaste Metronomy-formule nog steeds aanwezig is op nieuwe plaat ‘Summer 08’. De mix van groovy bassen, sterke instrumentatie en de ietwat ongemakkelijke vocals van Joseph Mount geeft zoals vanouds een uniek resultaat dat we nog nergens anders gehoord hebben. Nog altijd op het randje van kitsch, groovy en gewoonweg raar, zette Mount wel een stap weg van ‘Love letters’. Dit album klinkt zelfbewuster en minder subtiel.
Wat vooral opvalt is de indrukwekkende aandacht voor detail. Aan de oppervlakte kunnen de verschillende nummers lijken op een willekeurig bijeengeworpen zootje van grooves en rare samples, maar hoe meer je je erin durft verdiepen, hoe beter je begrijpt hoe alles zo gedetailleerd en mooi in elkaar zit. Zo neemt in ‘Mick slow’ de synth subtiel de hoofdrol van de vocals over, bijna zonder dat je het beseft.
Terwijl de eerste helft van ‘Summer 08’ het je bijna moeilijk maakt om te blijven luisteren, dient de tweede als het zoet dessert waar je eigenlijk al direct aan zou willen beginnen. ‘Old skool’ is heel lastig om te plaatsen, en het nummer duurt ook veel te lang. De vreemde en constante koebel lijkt je gewoon uit te lachen terwijl je erbij zit. Een keerpunt krijgen met ‘Hang me out to dry’ waar Robyn het nummer bijna doet klinken als een ware radiohit. Daarna krijgen we bij de falsetto van ‘Mick slow’ het eerste hoogtepunt, en dat is ook meteen een Metronomy-hit van formaat.
Mount gebruikt expliciet melige elementen, en die conventies van de popmuziek vergroot hij uit zodat je weet dat hij ermee speelt. Terwijl de grooves je niet loslaten geeft het zelfbewuste geluid je daarbovenop nog een les in songwriting. Zo maakt de ongewone lange fade-out van ‘Love’s not an obstacle’ je bewust van het feit dat er een ongewone lange fade-out is.
Verder speelt het album met een soort gevoel van nostalgie. Zo is het misschien te vergelijken met je tienerjaren. Er verandert veel, en dat gaat eventueel gepaard met ongemak, maar er valt misschien wel iets te vinden waar je rooskleurig naar kan terugkijken. Dat tegenstrijdige vind je terug in de tekst van ‘Night owl’: “No need for comfort babe, but I’ll take some anyway” en “I’ll take the feelings, I wish I never had”.
Wanneer het album eindigt op het bijna instrumentale ‘Summer jam’, dan smaakt dat naar meer. Er is zoveel te ontdekken. We gaan net als Joseph zelf na dit album toch met een soort van opluchting verder. Het is oké als het niet loopt of niet zal lopen zoals gewild, en die onvrede maakt er gewoon deel van uit. Shit happens. Het beste wat je kan doen is ermee leren leven, vooruit kijken en genieten van de rest van de rit.
