Er bestaat een oude test waarbij geluidsopnames door een autoradio worden gejaagd. Klinkt het nog steeds goed, dan is de mix in orde. Er bestaat een iets recentere test waarbij de audio gewoon door een goede set monitors wordt afgespeeld. Klinkt het nog steeds als een verzopen walkietalkie, dan is de mix in orde. Hoewel ondertussen de meeste Real Estates en Mac DeMarco’s hun sound hebben opgeblonken, is Hoops de lo-fi trouw gebleven. Na wat demo’s en een ep’tje doken de Amerikanen pas voor hun eerste studioalbum ‘Routines’ daadwerkelijk in een studio. Eindelijk komen we zo te weten of dat brakke geluid nu een esthetische keuze was, dan wel een budgettaire.

‘Sun’s out’ stelt ons alvast gerust. De met chorus overladen gitaren en muffe ritmesectie zijn nog intact, alsook de bedrieglijk vrolijke songs die ze herbergen. Een vergelijking met The Smiths of The Cure is even goed op zijn plaats als eentje met Peter Bjorn and John. Verschillende bandleden nemen immers de zang voor hun rekening. Zoals het hypermelodieuze ‘Benjals’ bewijst, is dat vaak niet eens nodig. Na de euforie van het instrumentaal tussendoortje – en van ‘On top’ ervoor – neemt de feestsfeer langzaam af. De indommelende productie herinnert dan minder aan de verheerlijkte cassettetijd dan aan de unheimlichkeit in sommige vaporwave. Niet zo vreemd wanneer je beseft dat de groep ooit begon als een ambient-project in de stijl van Oneohtrix Point Never.

‘Routines’ is dus een plaat met een dubbele bodem. Enerzijds klinken de tracks opbeurend, anderzijds onthullen ze net de nood aan escapisme. Het wazige, ongrijpbare karakter van de muziek heeft immers iets weg van fuzzy thinking; een symptoom van depressie. Dat duistere kantje is voor wie wil gelukkig makkelijk te negeren. Met een gemiddelde songlengte van nog geen drie minuten, blijft bovendien alles makkelijk verteerbaar. Het enige wat licht verontrustend blijft, is dat de beste nummers (‘On top’, ‘All my life’, ‘Underwater theme’) in feite al eerder op ‘Tape #2’ en ‘#3’ verschenen. Hoops heeft zich misschien een iets te comfortabel plekje toegeëigend in het “foolish paradise” van de hedendaagse janglepop. Hopelijk treden de jongens daar op hun volgende worp eens uit, of hun ‘Routines’ zouden wel eens een sleur kunnen worden.