‘Hey boy hey girl’ hoorden wij op onze eerste fuiven,  en we gingen plat van het lachen bij de teksten van Sammy the Salmon. The Chemical Brothers gaan al een tijdje mee (zo’n jaar of dertig) en hebben zich als muzieklegende in ons geheugen gegrift. De morfologie van hun werk neemt vaak twee uiteenlopende vormen aan. Aan de ene kant vinden we scherpe pop-rock explosies, bijgestaan door ervaren rappers. Het andere spectrum bevindt zich in de retro rave met onbezonnen, psychedelische tripjes. Al acht albums lang toonden Tom Rowlands en Ed Simons zich meesters van beide kanten, waardoor wij de lat bij een nieuw album onmogelijk laag konden leggen.

Na enkele jaren stilte haalde Rowlands wat oude apparatuur naar boven, dat sinds ‘Exit planet dust’ en ‘Dig your own hole’ behoorlijk wat stof zat te vangen in zijn kelder. Vermoedelijk was er het idee om muziek te maken zoals ze dat toen deden, in de hoop dat een deel van hun oude inspiratie terug zou opflakkeren om dat vervolgens met de nieuwe technologie bij te stellen. Dat is ongeveer hoe ‘No geography’ klinkt. Ze bouwden een studio in een studio en keren terug met een hernieuwing van hun typische Chemical Brothers-geluid, waarmee ze in de jaren negentig de regels van de dance herschreven.

Waar ze op ‘Born in the echoes’ nog samenwerkten met enkele indiehelden zoals Beck en St. Vincent, gaan ze terug naar de bron, hoewel gastoptredens van een Japanse rapster Nene en de Noorse zangeres Aurora het album in gang trappen. Een alarmerende stem op ‘Eve of destruction’ waarschuwt ons voor een lancering naar het verleden. We landen op een van hun legendarische concerten met een joelende menigte in een uitverkochte concerthal, achtergrondgeluiden die we vaker horen terugkomen.

Het album luister je best in chronologische volgorde, want de nummers lopen naadloos in elkaar over. Titelnummer ‘No geography’ vervult ons met een nostalgisch gevoel van euforie terwijl ‘Got to keep on’ een bordje uiterst dansbare liquid disco voorschotelt met een gekmakende climax.

‘Gravity drops’ en afsluiter ‘Catch me I’m falling’ sluipen binnen als rustpunten: de eerste met heerlijke geeuwen en hypnotiserende synths, de laatste met prachtig analoge toetsen en een soulvolle gloed van voldoening.

Daarbuiten is het album misschien wel hun meest dansbare en vreugdevolle ooit. Uiteraard hebben we het hier over hoogtepunt ‘We’ve got to try’, dat begint met glijdende gitaarstroken, maar al snel ontploft met harde beats en energetische synths en vocals. Die energie voelen we ook in het pulserende ‘Free yourself’ en bij de angstaanjagende lachbuien en acid synths van ‘MAH’.

‘No geography’ van The Chemical Brothers is een nostalgische trip naar onze tienerjaren, maar dan beter. Het Britse duo slaagt erin om dezelfde sfeer en muziek te creëren die hen legendarisch maakten, maar gek genoeg nog steeds bewonderenswaardig fris klinken.

The Chemical Brothers spelen vrijdag 9 augustus op de Lokerse Feesten. Info en tickets vind je op de website van het festival.