Ondanks voorprogramma’s voor Bear’s Den en Àsgeir bleef Emily Underhill alias Tusks, mede door wisselvallig debuut ‘Dissolve’, voorlopig uit het oog van de meeste muziekliefhebbers. Opvolger ‘Avalanche’ kan daar mogelijks verandering in brengen. We horen alleszins meer durf en dynamiek in de laatste worp van de Londense songwriter. Underhill heeft er dan ook voor moeten knokken: door een elleboogbreuk moest ze haar gitaar bijna aan de wilgen hangen. Na een lange revalidatie grijpt Tusks echter meer dan ooit naar haar zessnarige strijdmakker.

Opener ‘Demon’ heeft in het begin iets weg van Lykke Li, maar wanneer drums en backings erbij komen krijgen we een heel ander nummer te horen. Door het lange instrumentale tweede deel blijven we toch wat op onze honger zitten. Meer gitaren komen er aan bod in recentste single ‘Be mine’, een korte song met een simpel doch effectief refrein. Tusks haalde in interviews de invloed van Foals en Wolf Alice aan; het kleurenpalet van de cover van ‘Avalanche’ lijkt overigens heel hard op die van Foals’ laatste langspeler. Dat resulteert duidelijk in een meer naar rock neigende sound, die we te horen krijgen in ‘Peachy keen’. Met tromgeroffel wordt haar statement ingeleid. Vol sarcasme bekritiseert ze de patriottische samenleving: “Put me back into a woman’s role ‘cause you don’t even have to pay them”, zingt ze tragisch, al beseffen we al te goed dat ze niet met zich laat sollen. En gelijk heeft ze.

Ondanks de rockinvloeden kan Tusks geen vaarwel zeggen tegen haar poppy zangdeuntjes. ‘Delusion’ zet ze in met een poppy (maar daarom niet happy) melodie en laat ze versterken door reverse gitaarriffs, waarna ze in het refrein alle registers open trekt. Ook in ‘Foreign’ laat ze niet eenvoudig in haar kaarten kijken: de strofen zijn aftastend met een vervormde piano op de achtergrond, al barsten de refreinen van distortion en frustratie over een stukgelopen relatie. ‘Bleach’ is dan weer veel intiemer en doet denken aan Tsar B zonder beats. Bovenop zwevende synths en een duistere bas zingt Tusks wel twintig keer“I’ll bleach my soul”. Een meeslepend nummer.

De natuurlijke kamerecho en krakende stem van Tusks maakt ‘Avalanche’ het meest fragiele nummer van het album – tot het op het eind ontspoort met uptempo drums en gitaren in overdrive. En hoewel ze “I’m so fragile” zingt in het sterke ‘Mind’, heeft die track meer om het lijf dan de eerste minuut prijsgeeft: de percussie is onregelmatig en de gitaren krijgen de nodige effecten mee, met noise erbovenop. De twee afsluiters zijn helaas matiger en kunnen ons niet volledig overtuigen. De drums in ‘BTW’ geven het nummer wel kracht en Tusks durft uit te halen met haar stem, maar de song mist de pakkende melodieën van eerder. ‘Salt’ valt in herhaling, net zoals ze “Does it end with you?” net iets te veel zingt.

Zonder bijzondere uitschieters en met enkele uitschuivers is ‘Avalanche’ niet de grote evolutie die we van Tusks verwacht hadden, wél een stap voorwaarts – een sneeuwbal aan het begin van een lawine. BBC radiodj’s Annie Mac en Lauren Laverne mogen dan wel al fan zijn, veel nieuwe harten zal Emily Underhill niet winnen. Met amper live-shows in het verschiet zal dat nog moeilijker worden.