Sinds de label-switch van Sub Pop naar Drag City zijn deze heren uit L.A. weer helemaal terug op dreef. Begin 2018 verscheen het uitstekende ‘Snares like a haircut’ – hun eerste worp voor Drag City, vijfde in totaal – waarop Randy Randall (gitaar) en Dean Allen Spunt (drums/zang) succesvol experimenteerden buiten de gekende dream-punk comfortzone. ‘Goons be gone’, hun meest directe plaat tot nog toe, is de volgende stap in hun ontwikkeling. 

Eerlijk: sommige singles die aan het album voorafgingen, gaven het idee dat er een meer doorsnee rockalbum zat aan te komen (iets waar ondergetekende doorgaans een bloedhekel aan heeft). Enkele luisterbeurten later blijkt dat gelukkig allesbehalve het geval. Zo steken de heren met het fuzzy ambient-experiment ‘Toes in the water’ al een dikke middelvinger op naar traditionele rockmuziek. En wat te denken van de introspectieve songs ‘Smoothie’ (Spunt die z’n tamboerijn kwijt is?) en ‘Puzzled’ – een verrassend beheerste track met een sfeervolle outro.

Uiteraard gaat No Age ook dikwijls voluit als vanouds, we hebben het hier tenslotte over een gitaar/drum-bezetting. Bijvoorbeeld opener ‘Sandalwood’, ‘War dance’ en afsluiter ‘Agitating moss’ zijn allen rechttoe-rechtaan tracks waarin het duo louter leunt op hun instrumenten en niet (veel) op zelf opgenomen samples. Het uitstekende ‘Turned to string’ hoort eveneens in die categorie thuis, al voegen ze hier een streepje shoegaze toe aan de mix. In ‘Feeler’ horen we dan weer een geslaagde knipoog naar psychedelische spacerock, met dat Spacemen 3-achtige tremelo-effect.

Had het duo ervoor gekozen om ‘A sigh clicks’ niet op band te zetten, dan waren we daar waarschijnlijk niet rouwig om geweest. De track komt maar niet op gang komt en dat tegendraadse geneuzel begint op den duur wat op de zenuwen te werken. En het blijft gissen naar de precieze bedoeling van ‘Working stiff takes a break’. Vermoedelijk is het een spaak gelopen poging om arty uit de hoek te komen, al duurt dit geluidsfragment – want een song kan je het niet echt noemen – gelukkig slechts een volle minuut. 

Desondanks kan No Age zelfs met mislukte probeersels nog steeds op veel sympathie rekenen. Die eigenwijze uitspattingen maken nu eenmaal deel uit van de identiteit van het het duo. Alleen daarom al niets dan respect voor Randall en Spunt, die sinds hun eerste release in 2007 zichzelf gebleven zijn en gewoon zijn blijven doen waar ze zin in hebben. Voor ‘Goons be gone’ hebben ze dus geen uitzondering gemaakt.