Als een uitstekende wijn van tien jaar oud, op eikenhouten vaten gerijpt, zo smaakt Nils Frahms muziek. Zijn klankbord bereikt het niveau van zeer fijne en zorgvuldige smaken, wat hij bewees met het minutieuze ‘All melody’. Een jaar later zindert de afdronk daarvan nog steeds na. Luisterde je al naar ‘Encores 1’? Met dat eerste kleine broertje – bij nader inzien eerder een klein zusje –  van ‘All melody’ schotelde de Duitse componist ons het zachte klankenpalet van zijn piano en orgel voor.

De volgende nakomeling heet, hoe raad je het, ‘Encores 2’. Na wat mechanische achtergrondgeluiden opent hij met ‘Sweet little lie’ eveneens met die aangename pianotoetsen. We bevinden ons dan ergens op een massagetafel of in bed op een zaterdagochtend, wanneer je nog eens kan uitslapen na een zware week. De achtergrondruis klinkt als een begeerlijke regenbui, net zo eeuwigdurend en gestaag voortkabbelend als de zachte pianoslagen op de voorgrond. Omgevingsgeluiden zijn inderdaad de rode draad doorheen deze ep: daarmee schept Frahm voortdurend verschillende sferen die ons toelaten zulke verhaaltjes te vertellen.

Met ‘A walking embrace’ wordt dit kleine leugentje stilaan duidelijk. Het aangename sfeertje van voordien verandert geleidelijk in een vervreemdende scène. De pianoslagen verzwaren, de melodie klinkt meer dramatisch en beklemmende omgevingsgeluiden tasten het ontspannen verhaal van voordien aan. Op deze intronummers valt verder weinig aan te merken. Het zijn stuk voor stuk prachtig gecomponeerde nummers, die mooi in het plaatje passen bij moderne klassieke muziek.

Deze korte ep telt slechts vier nummers, met de laatste als verlengd hoogtepunt. ‘Talisman’ kondigt dat hoogtepunt aan. Terwijl de eerste nummers er braaf maar eervol mogen wezen, is het bij ‘Talisman’ menens. De piano verdwijnt en we horen alleen nog verdwaasde omgevingsgeluiden. Wat achtergrond was, wordt nu voorgrond; wat voorgrond was, verdwijnt. Klassiek verandert in elektrisch.

Met ‘Spells’ treedt de voorliefde voor techno op de voorgrond, wat de plaat een behoorlijk tikkeltje interessanter maakt dan het eerste zusje. Deze apotheose van meer dan twaalf minuten duurt geen seconde te lang. Een typerende technobeat zwelt aan op de introducerende slagtonen die het ritme uitstippelen. Verwachtte je een volledig losbarsten van het nummer, dan blijf je misschien teleurgesteld achter. Met de slagtonen, de technobeat, een vervaagd koorgezang, hier en daar een kleine variatie, blijft dit nummer gewoon doorgaan tot in de eeuwigheid, net zoals die regenbui.

‘Encores 1’ en ‘Encores 2’ zijn beide zeer aantrekkelijke muzikale eilandjes die ‘All melody’ gracieus complementeren. Elk met hun eigen stijl, smeekten ze voor een afzonderlijke release. Hierbij valt ons oog uiteindelijk vooral op de jongste telg, waarin Frahm duidelijk de munt van twee kanten toont, iets wat hem zo vernieuwend maakt en hem blijft sieren als topcomponist van onze tijd.