Het vermaarde Warp Records laat weer van zich horen met een release van haar langst draaiende lid: Nightmares On Wax. Het label, dat in het verleden al experimentele kleppers inlijfde als Aphex Twin en Flying Lotus, staat erom bekend de grondvesten van de elektronische muziek te doen daveren. Met ‘Shape the future’ poogt George Evelyn hetzelfde te doen door moderne synths en klassieke genres met elkaar te verzoenen. Typerende triphop en dub à la Evelyn zijn van de partij, alsook jazzriedels en soulvolle gastartiesten. Hier en daar gaat het opzet misschien wat verloren, desalniettemin legt ‘Shape the future’ enkele opmerkelijke producties bloot.

Het is merkbaar dat Nightmares On Wax heeft zitten spitten om zijn geluid een nieuwe draai te geven na ‘N.O.W. is the time’ van vier jaar terug, dat minimalistischer was vanwege uitgesproken lofi-kantjes. Opener ‘Back to nature’ is in alle opzichten een intronummer: zacht vibrerende bastonen, frivole strijkers en toetsenwerk geleend van Moby en een eigenwijze monoloog die vrede predikt. Gastartiest Wixarika Tribe topt het af met Afrikaanse invloeden die doen denken aan St. Germain’s laatste werkstuk. Evelyn besprenkelt vervolgens het geheel met zijn herkenbare dub. De toon is dus meteen gezet, de klanken zijn zorgvuldig uitgekozen en wekken enige nieuwsgierigheid.

‘Tell my vision’ laat meteen uitschijnen dat ‘Shape the future’ geen feilloze plaat is. De dreunende hiphopbeat en harmonieuze synthgeluiden voelen nogal vlak aan. Zanger Andrew Ansong slaagt ook niet geheel in zijn opzet om het totaalplaatje naar hogere sferen te loodsen. Het titelnummer is daarentegen opgebouwd rond een gezette bas naar de trend van HATY HATY, maar blijft helaas evenzo tamelijk in zijn sound hangen. De opbeurende jazzklanken op het eind botsen gewoonweg met het eerdere geluid dat Evelyn neerzette. ‘On it maestro’ doet het een stuk beter aangezien tintelende jazzpiano met GUTS-achtige hiphopdeunen prominente rollen krijgen toebedeeld en niet zozeer overtollige plaksels zijn.

Het niet zo typerende ‘Typical’ toont een kant van Nightmares On Wax die we nog niet veel te horen hebben gekregen. Zo blazen de geloopte bluesriffs en het stemgeluid van Jordan Rakei het album beslist nieuw leven in. ‘Citizen kane’ probeert het over dezelfde boeg te gooien en tracht zich te profileren als een echt radiohit. De futuristische bliepjes halverwege doen deze charme echter al snel teniet.

De zes minuten durende medley ‘Gotta smile’ werpt alles een beetje op een hoop, in de goede zin. Levendige elektrische gitaar kronkelt tussen reggae-percussie en lijvige synths. Zie het als een kwieke island jam waarbij de vele samples zowel bevreemdend als bekoorlijk aanvoelen. ‘The othership’ komt wat futuristisch over, maar blijkt al snel een echt Nightmares On Wax-spinsel te zijn. Zuivere triphop waar Morcheeba notities bij zou maken.

Nightmares On Wax heeft kennelijk alles uit de kast gehaald voor ‘Shape the future’. Regelmatig botsen jazzy samples met moderne synths en effecten op nummers als twee jonge stiefbroers. Ze kunnen goed met elkaar opschieten, al moet je ze soms uit elkaar halen en naar hun eigen kamer sturen. Het zijn de producties zonder al te veel tierlantijntjes die zich onderlijnen als de koplopers van de plaat.