De naam Niagara heeft niets te maken met de gelijknamige watervallen op de grens van de V.S. en Canada. Het Italiaanse duo haalde zijn inspiratie bij de film ‘Niagara’, met onder andere Marilyn Monroe in de hoofdrol. En net als we denken dat ze daarmee garant staan voor een retrogeluid, starten we de plaat. Bliepjes, een gitaar en beats – en nog veel meer – worden moeiteloos samengesmolten tot 1 geheel.
Opener ‘Eight’ klinkt bij de eerste luisterbeurt nog een beetje eigenaardig, maar na het voorbijkomen van de volgende 2 nummers, beseffen we dat dit voor het hele album geldt. Single ‘Seal’ komt zo overtuigend en uniek over dat de rest van ‘Otto’ haast een groeiplaat moet zijn. En zo geschiede. ‘Etacarinae’ lijkt wel een eigentijdse interpretatie van The Beatles en ‘E.V.A.’ zou een elektronische incarnatie van Sigur Rós kunnen zijn. Na tal van luisterbeurten bleken deze rare Italiaanse snuiters gewoon een pracht van een plaat gemaakt te hebben.
Het hoogtepunt blijft ‘Seal’, waar pop, electronica en een ukelele de degens kruisen. Het resultaat is een hyperaanstekelijk nummer met een sound die wellicht pas ten vroegste in 2015 onze hitlijsten zal bezetten. En dat geldt eigenlijk voor de hele plaat. Nergens is ‘Otto’ zo toegankelijk als in ‘Seal’. Nergens haalt het album het niveau van ‘Seal’. Maar elke song is gewoon voor op zijn tijd. Deze intrigerende release zal pas binnen ettelijke jaren de verdiende waardering krijgen.
Album verdeeld door Monotreme Records