Toen Nao twee jaar geleden de laaiend enthousiast onthaalde ep ‘February 15’ opvolgde met haar debuutalbum ‘For all we know’ lagen de verwachtingen hoog. De artieste, initieel doorgebroken als gastzangeres van Mura Masa, zorgde voor een frisse wind binnen het r&b-landschap met songs die tegelijk tijdloos en modern klonken en blaakten van vakmanschap. Hoewel die eerste plaat misschien niet de aardverschuiving binnen het genre werd die sommigen verwachtten, lanceerde die langspeler wel een veelbelovende nieuwe artieste.

Na veelvuldig en erg succesvol toeren, keert de 30-jarige Neo Jessica Joshua vrij snel terug met ‘Saturn’, een logisch vervolg op voorganger ‘For all we know’. Qua sound maakt de artieste andermaal het verschil met doordachte en rijke nummers die baden in zoete, weinig voor de borst stotende funk en soul. Op de oudere songs ‘So good’ en ‘Trophy’ werkte Nao samen met A.K. Paul, en diens invloed was ook duidelijk merkbaar op het songmateriaal van ‘For all we know’. De fantasierijke en speelse fingerprints van de broertjes Paul kleven ook kleurrijk op ‘Saturn’, terwijl het geluid aangelengd wordt met hier en daar een streepje afropop.

Die twee afropopliedjes, ‘If you ever’ en ‘Drive and disconnect’, tonen dat er marge is voor Joshua om nog verder in een andere richting te evolueren. Het zijn nummers die de trend helemaal naar hun hand zetten en zo de Afrikaanse ritmes een eigenzinnig plekje weten te geven in de Britse haar muzikale vocabulaire. Een ander hoogtepunt is ‘Another lifetime’, waarop de charmante dame de kunst van het croonen meer dan ooit beheerst en op spectaculaire wijze ijle noten uit haar keelgat perst. Je moet het Nao nageven: er kunnen niet veel andere mensen op aarde zijn die zo stijlvol weten te piepen.

Hier en daar durft de productie en het songmateriaal al eens tegensteken. Niet dat de Nottinghamse tijdens de 47 minuten durende rit echt verveling toelaat, maar af en toe mag het gerust iets pittiger. Op ‘Orbit’ bijvoorbeeld begrijpen we wel degelijk dat de energieke zangeres haar prachtige vocals nog eens extra in de verf wil zetten, het had gewoon iets minder klef gemogen. Over het algemeen mist er bovendien wat durf om nieuwe geluiden uit te proberen en blijven onder meer ‘Gabriel’ en ‘A life like this’ daardoor te braaf en weinig memorabel.

Hoewel Nao wat scherpte mist op deze ‘Saturn’, is ze onmiskenbaar een uiterst aimabele artieste die haar eigen ding doet. In een klimaat dat artiesten dwingt om eenheidsworst of memes te produceren, wordt dat al een kleine verdienste. Voeg daar nog een handvol sterke songs en een immer imponerend gevoel voor soul bij, en we spreken over een geslaagde operatie. Doch, hoewel Joshua’s stem maar al te graag richting Saturnus opstijgt, is het niet met deze plaat dat Nao’s rijzende ster een plekje in de Melkweg zal vinden.

Nao staat 9 maart in de Ancienne Belgique (info & tickets).