Wanneer ik het in onderstaande tekst over Mykki Blanco heb, zal ik het mannelijk voorzetsel ‘hij’ gebruiken. Ik doe dit uit gemak en wijs je voor meer uitleg over Blanco en zijn kijk op gender door naar dit artikel.

Mykki Blanco is een rapper die pruiken draagt. Mykki Blanco slaat al eens iemand vol op de muil (met een micro op de kin, in mijn geval). Mykki Blanco is een Riot Grrrl met zware gangster-allures. Mykki Blanco is eigenlijk Michael Quattlebaum Jr., maar dat houdt hem niet tegen om een van de meest interessante figuren te zijn die momenteel in het hiphoplandschap rondfladdert. Na een resem ep’s en mixtapes is het eerste studioalbum, getiteld ‘Mykki’, gearriveerd.

Wanneer Blanco slechtgezind is kan je maar beter uit zijn buurt blijven – op de eerste rij staan bij een optreden is volledig op eigen risico. Met ‘I’m in a mood’ als eerste nummer houden we ons hart vast voor vernietigende schreeuwrap en agressieve beats. En daar gaan we alvast de mist in. Een nonchalante groove slingert zich rond Mykki’s kenmerkend stemgeluid. Dit is een nummer waar A$ap Rocky goedkeurend een jointje bij zou roken. Geen slag in het gezicht maar een verleidelijk vingertje dat je naar Mykki’s universum lonkt. Eenmaal binnen trekt ‘Loner’ de rooksluier weg en horen we een radiovriendelijke popsong die misschien iets meer Drake klinkt dan Blanco. Hoewel dit goed in het gehoor ligt is er een stemmetje in ons achterhoofd dat zich een beetje zeurderig afvraagt waar die doldwaze Mykki van ‘Haze boogie life’ toch blijft.

Mini-epos ‘High school never ends’ kan dat gezeur verdrijven. In mei werd dit nummer losgelaten op de wereld met een begeleidende videoclip/minifilm en dat was geen slechte zet. Na enkele luisterbeurten ligt dit zo goed in het gehoor dat we even extatisch worden door de dramatische orkestratie van Woodkid. De muziek past perfect bij de tragische inhoud van het Shakespeareaans verhaal dat we in de clip zien. Dit is ongetwijfeld het meest volwassen stukje muziek dat we al hoorden van Blanco, maar na een minuut of vijf begint dat zeurderig stemmetje in ons hoofd weer terug te komen… En dan is er ‘Interlude 1’. En we voelen het. Het gaat gebeuren. Het komt eraan. De Mykki Blanco waar we verliefd op werden: grotesk stemgebruik, duistere kriebelbeats en gekke teksten. ‘My nene’ is een schot in de roos en komt precies op het goede moment op de plaat. Het feit dat de intro wel heel sterk gelijkt op die van ‘Haze boogie life’ maak zelfs niets uit. Het nummer deint uit in een house/dancehall-infusie met een psychotisch roepende Mykki. Dit is precies waarop we hoopten bij een eerste studioalbum: datzelfde temperament, maar dan beter geproducet. Dat de plaat echt goed klinkt horen we ook bij nummers als ‘The plug won’t’ en ‘Hideaway’.

Bij ‘You don’t know me’ dreigen we even in te dutten. Het melodramatische dat bij ‘High school never ends’ zo goed werkte komt hier ongeïnspireerd over. Gelukkig wordt opvolger ‘Fendi band’ afgetrapt door iets dat ongetwijfeld als Blanco’s motto benoemd kan worden: “fuck being low key”. Wanneer hij zich ingraaft in apocalyptische beats en zijn stem lekker aards laat klinken is Blanco ons favoriete monster. Een beetje zoals bij Tyler The Creator, Die Antwoord en ho99o9 misschien: redelijk eng, maar veel te leuk om ervan in je broek te doen.

“I’m coming with the Russians” herhaalt Mykki op ‘Shit talking creep’, eerder een skit dan een nummer. De overtuiging groeit dat de Koude Oorlog niet zo lang geduurd zou hebben mocht Blanco zich ermee hebben kunnen bemoeien. Met ‘Mykki’ maakt hij voor eens voor altijd duidelijk dat hij niet zomaar enkel een internetfenomeen is. Het album schippert net iets te veel tussen twee stijlen om van een klasseplaat te kunnen spreken, al stemt het ons goedgezind dat hij zowel duistere hiphop als meer dromerige pop/r&b zo goed beheerst. En nu allemaal naar ‘My nene’ luisteren; je zal er geen spijt van hebben.

Album verdeeld door V2 Records.