‘Mutable set’ is de opvolger van ‘Look’ uit 2018 en de vierde solo-langspeler van de 33-jarige Blake Mills. Mills is ook een sessiemuzikant die reeds samenwerkte met grote namen als Conor Oberst, Lana Del Rey en anderen. Als tourmuzikant werkte hij onder meer samen met Julian Casablancas, Cass McCombs en Band of Horses. Daarnaast was hij ook producer voor onder andere Fiona Apple, Alabama Shakes, John Legend, Laura Marling en Perfume Genius’ ‘No shape’ en ‘Set my heart on fire immediately’. Ongetwijfeld vond er voor ‘Mutable set’ een uitwisseling van ideeën en geluiden plaats, want de samenwerkingen met deze schare artiesten is goed hoorbaar op de plaat. Cass McCombs schreef mee aan verschillende songs.

Mills is afkomstig uit de zonnige strandzone van Los Angeles, Santa Monica en Malibu. De muziek op zijn jongste album luistert nochtans als een plaat voor het midden van de nacht, contemplatief en behoedzaam.  Volgens de artiest zelf is het een “soundtrack bij de emotionele dissonantie van het dagelijkse leven”. Die soundtrack laat zich beter ontleden in een omgeving die van alle overbodige prikkels ontdaan is.

De arrangementen zijn veelzijdig en soms avant-gardistisch. De bezetting is erg spaarzaam maar bijna nooit saai, Mills laat je verbeelding het werk doen. Mills speelt leentjebuur bij verschillende genres en invloeden, de composities hebben vaak een klassieke feeling met invloeden van jazz, pop en electronica. Het zorgt voor filmische muziek waar de zanglijnen heel organisch versmelten met de instrumenten. Soms zorgt dit er wel voor dat sommige 

Twee nummers waarin bovenvermelde geëtaleerd wordt en die eruit springen zijn ‘Money is the one true god’ en ‘Vanishing twin’. De eerste heeft een prachtig zachte zanglijn waarin de macht van geld bezongen wordt in een gelaagde muzikale compositie met een uitgebreid instrumentarium. De song zou naadloos passen in een film over kapitalisme of corruptie. ‘Vanishing twin’ is een fraai contemplatief en efemeer nummer, samen geschreven met Cass McCombs, waarin de muziek in combinatie met de fluwelen stem van Mills bij momenten zo fragiel is dat je hoopt dat z’n stem niet verdwijnt. Zijn stem en gitaarspel doet me daar soms aan Elliott Smith denken. De track mondt uit in een beheerste maar prachtige climax met strijkers die een gevoelige snaar raken, gitaar en meer.

‘My dear one’ begint met een percussieve hartslag en aansluitend spreidt Mills zijn gitaarkunsten tentoon met een ongewoon akkoordenpatroon en een monotone elektronische drone op de achtergrond. De instrumenten wisselen elkaar af en daardoor voelt het geheel wat gefragmenteerd. Meteen daarna volgt ‘Farsickness’ dat opent met enkele bedachtzame pianoakkoorden en evolueert naar een breekbare ballad met een donker randje, een poëtisch hoogtepuntje op deze plaat. Met net geen drie minuten voor mij echter iets te kort. In ‘Window facing a window’ bewijst de artiest dat hij muzikale laagjes verweeft als een klassiek componist. Tijdens sommige passages dreigt het wat saai te worden door de iets té gecondenseerde bezetting.

Met ‘Mutable set’ lijkt Blake Mills te verwijzen naar een set nummers die volledig zou verstommen als ze nog meer uitgepuurd zou worden. Het gevaar van deze fragiele en tedere plaat is dat wanneer je ze niet in de juiste setting beluistert, de spaarzame en geraffineerde composities volledig verloren gaan. Nip je er echter met gesloten ogen van als van een achttien jaar oude whisky, dan onthullen zich alle subtiliteiten laag per laag.