We wisten eerlijk gezegd niet goed wat we moesten verwachten van ‘Delta’, de vierde langspeler van Mumford & Sons. Zouden ze verderbouwen op het met folkrock gevulde ‘Wilder mind’ of zouden de banjo en tamboerijn vanop debuut ‘Sigh no more’ van zolder gehaald worden? Beslissen ze om rond een kampvuur te spelen of in een tot de nok gevuld stadium? Het Londens viertal probeert vooral van alle beetjes één geheel te maken. Dat werkt. Soms.

De veertien nummers zijn beïnvloed door heel wat stijlen, en in tegenstelling tot wat ze zelf in interviews beweren gebeurt dat zonder eclectisch of experimenteel te klinken. Frontman Marcus Mumford had het over nachtelijke jamsessies à la Sun Ra, al vragen we ons af waar we die moeten zoeken. We horen vooral een conservatieve band die geheel volgens de regels van de kunst werkt. Producer Paul Epworth (Adele, Coldplay en Florence & the Machine) werd onder de arm genomen waardoor ‘Delta’ klinkt als een matuur studioalbum. De zeldzame banjo’s en akoestische gitaren worden zelfs weggedubbeld – zie ‘Woman’ en ‘Slip Away’. Die eerste knipoogt duidelijk naar de beginjaren van Alt-J of Coldplay ten tijde van ‘Ghost stories’.

Volgens pianist Ben Lovett gaat dit album over death, depression and divorce. De mannen zijn dan ook volwassen (vader en echtgenoot) geworden. Marcus’ oprechte (en simpele) songteksten gaan vaak over de liefde, waar vroeger eerder een gebroken hart en frustraties de bovenhand hadden. “Cause even when there is no star in sight. You’ll always be my only guiding light”, zingt hij in single ‘Guiding light’. Die eerlijkheid zal luidkeels meegezongen worden op de vele festivalpodia. ‘Guiding light’ is het ultieme voorbeeld van een nummer met de grootste podia als einddoel, alsook ‘Slip away’.

Rust vind je dan weer op de ballads ‘Wild heart’ en ‘October skies’. Met strijkers en elektronica trachten Mumford en zonen zelfs de filmische muziekwereld te betreden. Na het intieme ‘The wild’ komt de outro extra meeslepend over, met blazers die naar Bon Iver knipogen. Er is in het dramatische ‘Darkness visible’ ook plaats voor spoken word, met fragmenten uit John Miltons ‘Paradise lost’. Het overtuigt, al prijkt het wat eenzaam op de tracklist.

De grootste misser is ‘Picture you’, waarin indie r&b-beats en synths Marcus in een ongemakkelijk hoekje duwen. Het is geen slecht popnummer maar hoe ze dit boeiend live zullen brengen is een raadsel. Andere songs klinken meer Mumford-like maar tippen niet aan hun vroeger materiaal: ‘42’ openen ze in harmonie en bouwt vlotjes op naar een climax. Het warme ‘Forever’ leunt het dichtst aan bij ‘Sigh no more’ of ‘Babel’ en zorgt als voorlaatste nummer voor een kampvuurmomentje.

Zoals een rivierdelta de rivier splitst en vertakt, gaat de band op ‘Delta’ verschillende richtingen uit. Dat levert waarschijnlijk veel features op in uiteenlopende Spotifyplaylists maar komt wat besluiteloos over. Na drie jaar spelen en schrijven, hadden we op een duidelijker statement gehoopt. ‘Delta’ is zeker geen teleurstelling maar zal ook geen potten of records breken. Daarvoor legden ze de lat in het verleden net iets te hoog.

Mumford & Sons is headliner op Rock Werchter op zaterdag 29 juni 2019.