“Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze”, klinkt de openingszin van Tolstojs ‘Anna Karenina’. ‘Sorpresa familia’ opent met rinkelende glazen, die een speech aankondigen waarmee Mourn allesbehalve de familie wilt bedanken. Stoelen worden omvergegooid, omaatjes draaien zich verrast om in hun graf en in korte uitbarstingen stoot de groep hun frustraties eruit: “What a shame, you’re a shame!”. Mourns familie lijkt niet gelukkiger dan die van Anna. Het is echter jammer dat de frustraties niet zo goed uitgewerkt worden als Tolstoj doet in zijn lijvige roman.

Op ‘Sorpresa familia’ serveert Mourn zowel rasechte punk (bijvoorbeeld opener ‘Barcelona city tour’) waarin de liefde van het viertal voor de generatie van Sleater-Kinney doorsijpelt, als meer poppy ondertonen. Zo is ‘Skeleton’ vocaal minder ruig, met beklijvende instrumentale intermezzo’s. ‘Orange’ etaleert DIY-indierock à la Snail Mail. Voor je het weet, zijn beide echter plots gedaan.

Dat is nu net het jammere: vrijwel elk nummer heeft pakkende riffs en spokende vocalen maar voor je overtuigd wordt om werkelijk de champagneglazen van de tafel te kieperen, is het voorbij. Het is echter niet de bedoeling om het album te meten aan absurde “drie minuten”-radionormen. Een punkalbum valt allesbehalve in dergelijk rigide patroon te passen. Bovendien zijn beknopte songs niet ongewoon voor de Catalaanse groep. Toch laten de korte nummers een wrang gevoel na: we willen vooral meer, wat zowel iets positiefs als iets negatiefs betekent voor de plaat. Ze hebben potentieel genoeg en zouden in een uitgesponnen versie veel meer tot hun recht komen.

Soms duikt de climax echter wel op, en door alle anticipatie is de catharsis des te groter. Een beetje zoals wanneer Anna Karenina na talloze hindernissen van haar beroemde rode handtas toch onder een trein springt. ‘Doing it right’ ontlaadt met snijdende gitaren de energie waarop we wachtten. Het is bovendien het enige dat langer dan drie minuten duurt, om toch even de radiocensuur boven te halen. Niet alles zorgt dus voor frustratie. ‘Strange ones’ pakt uit met sterke instrumentale stukken én (vermoedelijk) Catalaanse teksten, ‘Bye imbecile’ met een vurige tweede helft. Ook ‘Epilogue’ – overigens een opmerkelijke titel voor het vóórlaatste lied, maar he, punk aesthetics – speelt met vlammende snaren. ‘Sun’ sluit de plaat uiteindelijk in schoonheid af met distortie, donkere stemmen en, jawel, een knap opgebouwde climax.

De derde van de Catalaanse band is heus geen fatale sprong onder een trein. Toch zou ‘Sorpresa familia’ een pak langer blijven hangen als Mourn met iets meer geduld door de nummers heen raasde.

Mourn speelt op 15 oktober in Rijsel en op 23 oktober in Amsterdam.