Met ‘A crow looked at me’ schreef Phil Elverum met voorsprong het meest aangrijpende album van 2017. De onverbloemde manier waarop hij zong over zijn rouwproces na het verlies van zijn vrouw was hartverscheurend om te beluisteren door de onverbloemde en eerlijke manier waarop hij zijn ervaringen bracht. Dat zijn rouwproces nog steeds niet afgelopen is, blijkt nu uit het feit dat er net geen jaar na ‘Crow’ alweer een nieuwe Mount Eerie uitkomt over dezelfde thema’s: Elverums leven na de dood van Geneviève.

Net als het vorige album is ‘Now only’ vooral weer een intieme conversatie tussen Phil en de herinnering aan zijn vrouw waarbij je je als luisteraar bijna een indringer gaat voelen. Dat wordt meteen duidelijk in de eerste regels van openingsnummer ‘Tintin in Tibet’: “I sing to you, Geneviève”. Zowat alle teksten op het album worden inderdaad geschreven alsof hij zijn echtgenote persoonlijk toezingt. Elk woord staat in het teken van de driehoeksverhouding tussen Phil, Geneviève en de Dood.

Thematisch gezien ligt ‘Now only’ dus zeer sterk in de lijn van zijn voorganger, maar Elverum bestrijkt wel een bredere schaal aan nuances. Waar ‘A crow looked at me’ bijna uitsluitend over zijn persoonlijke verdriet ging, plaatst hij zijn zorgen nu meer in perspectief. Op ‘Distortion’ heeft hij het over de abstracte vraagstukken over de dood die hem al van kinds af aan bezig houden maar door het verlies van zijn vrouw nu pijnlijk concreet geworden zijn. Tijdens het titelnummer relativeert hij zijn persoonlijke zorgen door ze in de grotere schaal van algemene menselijke problemen te plaatsen met een bedrieglijk opgewekt klinkend refreintje. Ook is er al plaats voor een vleugje cynische humor wanneer hij vertelt hoe hij zijn “death songs” moet brengen op een festival voor “a bunch of young people on drugs”.

Ook qua songwriting gooit Elverum het deze keer over een ietwat andere boeg. Waar het vorige album vooral uit relatief korte en kale nummers bestond, bestaat ‘Now only’ grotendeels uit lange, meanderende gitaartapijten. Van die aanpak kregen we op ‘Crow’ al een voorsmaakje (‘Ravens’ en ‘Soria moria’) het het wordt hier zes nummers lang verder uitgewerkt. De manier waarop Phil op associatieve wijze zijn anekdotes aaneenrijgt over de uitdijende instrumentals doet wat denken aan het werk van Sun Kil Moon, zij het nog melancholischer. Ook opvallend is de intro van ‘Earth’, die bijna als chaotische noiserock aanvoelt en er heel goed in slaagt om de wanhoop van Elverum uit te drukken.

De nummers op deze plaat voelen wat meer uitgewerkt aan dan de minimalistische songs vanop ‘A crow looked at me’, maar daardoor verliezen ze de rauwe impact van dat album een beetje. Gelukkig weet Phil Elverum dit op te vangen door zijn boeiende observaties over het leven en de dood en zijn verhalen over Geneviève die nog steeds even eerlijk en authentiek klinken. Mount Eerie nestelt zich nog steeds onder je huid, zij het op een iets minder viscerale manier. Desalniettemin is ‘Now only’ opnieuw een enorm smartelijk en hartbrekend album waarmee Phil ongetwijfeld weer een van de meest emotioneel intense muzikale stukken van het jaar heeft uitgebracht.